Het is nog vroeg als ik op pad ga. Hier bij de boomstamopslag op landgoed Schoonheten zet ik mijn fiets op slot. Het is nog ietwat nevelig als ik langs de bosrand en de kromme uitgebaggerde sloot wandel. Kijk, wat steekt die sluierbewolking toch mooi af tegen die helderblauwe lucht en met daarginder het kasteel op de achtergrond is het een mooi plaatje.
Het is opvallend stil op het landgoed en er zijn tot nu nog geen reeën, vogels of klein wild te bekennen. Oei, toch wel! Ik hoor kraanvogels, maar waar zijn ze? Hoe ik ook draai, er is niks te zien. Alleen het trompettergeluid is te horen ergens boven het dak van ’t bos. Jammer, wat had ik ze graag even zien overvliegen.
Kijk, waar komt dat water toch vandaan. Zo hard heeft het niet geregend toch? Van een bronbemaling of zo? Ach ja, natuurlijk. Het komt van de gracht bij het kasteel. Deze wordt door het waterschap op peil gehouden. De peilbeheerder zet in droge tijden een schuif bij de hoofdwatergang open omdat anders de houten fundering van het kasteel gaat rotten. Het teveel aangevoerde water kan via dit kleine duikertje weer afstromen naar de wetering.
Kijk daar, schrijvertjes op het schone water en daar bruine sigaren van de grote lisdodde in de kromme sloot naast me en daarginder wat schapen langs de twiegweerd. Maar geen vogels, klein wild of insecten te zien vandaag. Het is eventjes wennen maar evengoed is zo’n wandeling in m’n eentje altijd weer hartstikke mooi.
En alleen zijn is niet perse eenzaam. Integendeel zelfs, juist dan ben ik wel ‘in control’. Je bent lekker je eigen baas, er is niemand die je zegt wat je wel of niet moet doen en dan doe ik dingen waar ik blij van word. ‘In control’ dus. Even stilstaan bij de gewone dingetjes, gewoon lekker onderzoeken en ervan genieten. Ook van die mooie herfstkleuren, de mooie luchten en die heerlijke stilte. Weer of geen weer, maakt niet uit, lekker struinen in de natuur. Dat is het mooiste wat er is…