Het is vakantietijd, dus is Sjaak Bruggeman ook de hort op. Maar dat is voor hem geen reden deze rubriek te onderbreken, want wanneer kun je nu beter wandelen in de natuur dan op vakantie.
Door Sjaak Bruggeman
Het begint al te schemeren als ik nog snel een eerste kennismakingsronde wil maken aan de overkant van de camping. Ik zit hier aan de rand van het Grenspark Kalmthoutse Heide, een grensoverschrijdend natuurgebied met België. Samenwerken met de Vlaamse overheid heeft er in dit gebied voor gezorgd dat de natuurwaarden aan beide zijden van de landsgrenzen werden verhoogd. Twee landen – één natuur. Ik ben benieuwd.
Het is bijna negen uur in de avond als ik vanaf hier voor een eerste snelle indruk het gebied verken. Bij de slagboom houden een paartje gekraagde roodstaarten en ook witte kwikstaarten me angstvallig in de gaten terwijl ze nog laat bezig zijn met het grootbrengen van de jongen van een vervolglegsel.
Ik steek de weg over en baan me een pad door het struikgewas naar de heide. Het duurt niet lang voor ik op een donker pad terecht kom. Het waait best wel, maar toch is het door de situatie ijzig stil. De zangvogels zitten al op stok en ik mis het zicht en omgevingsgeluid. Ach, een beetje spanning, het heeft ook wel wat, het geeft best wel een kick om eerlijk te zijn. Ik laat me verrassen en na een tijdje kom ik op een groot met gaas afgerasterd heideveld.
Links van me staat een oud stenen gebouwtje. Vanaf een boomstam zit ik te genieten en kijk, daarginder steekt een ree de eikenbomenwal over. Och, twee jongen volgen op een tiental meters. Wat een mooi gezicht zo in de schemer. En kijk daar ’s dan. Een prooidragend kerkuiltje vliegt bij een opening naar binnen in de stenen schuur. Kijk daar ginder die schapen eens mooi liggen als een vuilwitte lappendeken op de heide. Stiekem durf ik te hopen op een ontmoeting met een wolf. Het zou toch wat zijn…
Oei, ik moet gaan, daar komen donkere luchten aan. Op gehoor loop ik in de richting van het verkeersgeluid en ga hier het smalle pad maar op. En dan sta ik ineens oog in oog met een grote haan? Nee, het is een fazantenhen! Wow! Met veel gekrijs neemt ze de wieken en in paniek raakt het geschrokken beest nog bijna verward in de struiken. Het is al donker als ik op een fietspad uitkom. Op mijn iPhone bepaal ik de juiste richting naar mijn tijdelijk adres. Die kant uit, en op de kruising linksaf. Poeh, dat belooft nog wat de komende tijd…
