Het is mistig op het fietspad op de kruin van de Sluizerdijk bij Hasselt en de achterliggende rivier is in geen velden of wegen te bekennen. Een vriendelijke vrouw verontschuldigd zich voor haar beide loslopende honden. En daar komt een tienermeisje op een drafje aangelopen met een paardenkop met een stok eronder, oftewel een stokpaardje. Ze schaamt zich en gaat ineens over in gewone pas. Deze rage is overgewaaid uit Scandinavië en er worden zelfs al shows en wedstrijden gehouden.
Als het meisje allang weer is verdwenen in de mist ga ik linksaf naar de rivier. Een vijftal watersnippen vliegen verschrikt op. Ganzen hoor ik genoeg maar zie ik niet. Tegen een kleine wal ligt veel drijfvuil waar onder een emmer waar ik tegenaan schop. Hé, wat zit daaronder? Och het is een klein dwergspitsmuisje van zo’n 5 cm lengte. Hij beweegt niet en als ik het oppak is het wel lekker warm. Het mooie beestje sterft, bijna zeker acuut overleden door de stresssituatie waarin het ineens terecht kwam, in mijn handen. Och kijk, aan de binnenkant van de emmer zit een Bonte Zakspin. Deze ’s nachts actieve spin mankeert gelukkig niets.
Kijk, ik kan de overkant van de rivier al zien. Het klaart gelukkig wat op als ik via de watergang weer terug maar de dijk loop. Maar als ik voorzichtig om de bocht kijk vliegt gelijk al een paniekerige grote zilverreiger uit het water op. En dan is er een aalscholver die hetzelfde doet. En daar zwemt een mooie meerkoet. Tja ik zal er toch langs moeten, niks aan te doen. En rustig maar, het is gelukt.
Dan is er nog eentje die met grote halen voor me uitzwemt. Het is met z’n bruine verenkleed een juveniele knobbelzwaan die me constant een meter of twintig voorblijft. Maar dan is er een blokkade in de watergang waar het zwemkanon niet voorbij kan. Traag keert de grote watervogel om en al blazend zwemt hij me met frisse tegenzin tegemoet en uiteindelijk heeft hij het hele stuwpand voor zich alleen.
Eenmaal op de dam wordt duidelijk wat voor blokkade het is. Hier zijn in opdracht van het waterschap grote fuiken geplaatst om inzicht te krijgen naar de vismigratie tussen het achterland via deze fuik bij een gemaal naar het Zwarte Water. Zo, dat was een mooi stukje struinen en inmiddels begint het te regenen. En kijk, daar een mooie lichte buizerd met de kop in de regen. Oeps, daar schijt ie toch net voordat hij op de wieken gaat van zich af.
Benieuwd of er nog meer spannends is onderweg…
