De havik hoeft vannacht niet ver voor zijn maaltijd. Het eten komt hem het bordje opvliegen, leest Sjaak Bruggeman aan de signalen van de natuur af. Als je die natuur kent zie je zo veel meer en is wandelen zo veel leuker. Vandaar dat Sjaak ons wekelijks meeneemt op een van zijn wandelingen.
Sjaak Bruggeman: “Het is een kleine wereld. Af en toe steken silhouetten van ganzen en duiven af tegen de grauwe mistflarden. De aardappelen bij de boer zijn afgevoerd naar de fabriek. Nu de grote bult met suikerbieten nog. Een baasje en zijn hond stappen in snelle pas in de richting van het drukbezochte restaurant.
Ik neem de rotonde driekwart en daarna de brede bosweg met fietspad. Het is slecht begaanbaar en hier bij de toegangsweg naar het boerderijtje ga ik lopend verder. De paarden kijken me na wanneer ik via het schouwpad naar het bos wandel. Een grote zilverreiger vliegt op. Verderop, moeilijk te zien, zijn een vijftal blauwe reigers aan het foerageren.
Eenmaal op de heide ligt naast een takkenrul een kapot geslagen ganzenei van ongeveer 7 cm groot en vuilwit van kleur. Het zou van een grauwe gans kunnen zijn. Deze soort heeft het nest op de grond en in de buurt van water. Dan zie ik van over het bos een wolk van wel honderd duiven aankomen. Het is half vijf en bijna donker. Ze zijn nog laat op pad, maar duiven stoppen pas als het schemerdonker word. Pal boven me keren ze met een scherpe draai om. Het geluid van luid klappende vleugels doorbreekt de stilte en nog geen seconde later hebben ze allemaal een veilige plek gevonden in de hoge douglassparren van het bos.
Precies het bos waar het territoriale havikspaartje huist. En laat nou net houtduif het lievelingskostje van haviken zijn…”
