Vorig jaar ontving ik een brief van de belastingdienst dat ik opgenomen was in de FSV lijst van mogelijke fraudeurs. Er ontstond veel commotie over in de landelijke pers, omdat deze lijst een nogal een discriminerend luchtje had. Ook Hier in Salland schreef hier toen een artikel over.
Voorgevoel
Al heel lang heb ik het gevoel, dat de minima onredelijk hard aangepakt worden bij fraudeopsporing, dat er met kanonnen op muggen geschoten wordt, terwijl de echte fraudeurs de dans ontlopen. Daarom besloot ik onder het inroepen van de Wet Openbaarheid Overheid (WOO, vroeger WOB) informatie op te vragen over de inkomensgroepen die in deze fraudeurslijst voorkomen. Het ministerie reageerde keurig snel met bovenstaand diagram, dat een echt schokkend beeld geeft! Frauderisico alleen groot aanwezig bij de minima en totaal niet bij de hoge inkomens. Bijna lachwekkend! Dus niet alleen je huidskleur of achternaam was bepalend om in de lijst opgenomen te worden, ook je inkomen. Minimapesten.
Minima
Wanneer je aan de onderkant van de samenleving staat heb je niet de gelegenheid om geslepen accountants en fiscalisten in te schakelen om je te begeleiden, dus als je al fraudeert zal het altijd om peanuts gaan. Uit de toeslagenaffaire bleek dat, wanneer je problemen kreeg met de belastingdienst, je spijkerhard en onmenselijk aangepakt werd. Zelfs als je alleen maar een kruisje verkeerd had gezet op een formulier. En ook dan kon je je meestal niet permitteren een listige advocaat in te schakelen en waren de gevolgen verschrikkelijk.
Goede verdieners
Wanneer je een goed inkomen en een eigen zaak of beleggingen hebt, krijg je bij de belastingdienst een voorkeursbehandeling. Wanneer je je werkkracht aan een bedrijf geeft betaal je 35- 50% belasting daarover, wanneer je je geld in een bedrijf steekt betaal je slechts 1.5%. Wanneer je tantième of dividend uit je bedrijf krijgt, betaal je maximaal 20%. En aan de Zuidas in Amsterdam is een hele industrie ontwikkeld om allerlei ontwijkconstructies te bedenken, zeker ook voor buitenlandse personen en bedrijven, die daardoor hun eigen land tekort doen. Wat schelden sommige mensen niet op de zuidelijke landen in de EU, die het financieel minder doen dan wij. Daarbij vergeten we dat heel veel van hun topbedrijven hun hoofdzetel in een brievenbus in Amsterdam hebben en dus in eigen land geen winstafdrachten doen. Er is nu veel commotie over inkrimping van Schiphol, omdat onze luchthaven zoveel buitenlandse investeerders zou aantrekken. Ik denk dat de Zuidas hierbij een zeker zo belangrijke rol speelt.
Fraudeurs
De echte fraudeurs, die enorme bedragen achteroverdrukken, hebben geen enkele prioriteit bij de belastingdienst zoals uit het overzicht hierboven blijkt. Als er incidenteel eens eentje boven komt drijven, wordt er meestal een schikking getroffen die in geen enkele verhouding staat tot het bedrag waarvoor de staat benadeeld werd. Die wordt dan vaak ook nog door het eigen bedrijf betaald, niet privé en gaat dan weer ten koste van de winstbelasting! Een helaas jong overleden zakenrelatie van mij die in de top twintig van de Quote stond, speculeerde met grote bedragen op de beurs. Wanneer hij winst maakte op zijn effecten ging deze naar privé en betaalde hij 1,5% belasting, wanneer hij verloor boekte hij dat af op zijn bedrijf, zodat de winst gedrukt werd en er dus minder winstbelasting werd afgedragen. Hij maakte hiermee een winst van € 5 miljoen en toen dit uitkwam trof hij een schikking van € 500.000…….
Een goede vriend van mij had de gewoonte om aanzienlijke bedragen zwart geld naar Alpenlanden te brengen en daar bij banken te parkeren. Een paar jaar geleden werden de EU- regels strenger en werd het risico groot dat dit ontdekt zou worden. Tegelijkertijd kondigde de belastingdienst de inkeerregeling aan. Je kon je zwart geld terugbrengen naar Nederland zonder daarvoor boetes te krijgen. Mijn vriend deed dit en verwachtte dan wel het toenmalige hoogste tarief inkomstenbelasting van 52% te moeten betalen, dat hij immers ontweken had. Tot zijn verbazing hoefde hij nog geen 10% af te tikken!
Nieuwe bestuurscultuur
Het toeslagenschandaal kwam boven water door jarenlang hardnekkig zoekwerk van vooral Pieter Omtzigt, Renske Leijten en Helma Lodders en leidde ertoe dat deze zaak onder grote politieke druk gedwongen opgepakt werd door het ministerie van Financiën. Helaas moeten we nu constateren dat de afwikkeling daarvan weer dramatisch verloopt. Veel slachtoffers van deze affaire zakken steeds verder in de stront en lijken genoegen te moeten nemen met een fooi, zonder enige compensatie van de gevolgschade die zij leden. En omdat de nieuwe bestuurscultuur helaas nog totaal niet is doorgedrongen bij de ambtenaren die het moeten afwikkelen, lijkt dit nog een ellenlange lijdensweg te worden. Net als bij de andere schandalen, zoals bijvoorbeeld in Groningen.
