De wereld veranderen met verhalen van hoe het ook kan, daarvoor moet je niet bij de reguliere journalistiek zijn want die moet omzet draaien en gedraagt zich daarom liever als ramptoerist. Je moet ook niet bij de veroorzakers van de huidige problemen zijn, want waarom zouden die oplossen wat ze veroorzaakt hebben? Als je geld niet als drijfveer neemt, maar de natuur en het klimaat, dan kom je tot heel andere inzichten, en dus oplossingen. Studenten, kunstenaars en ontwikkelaars tonen op de Dutch Design Week aan dat er ontzettend veel mooie verhalen te vertellen zijn over de prachtige kansen die we hebben de grote problemen waar we ons als mensheid ingewerkt hebben het hoofd te bieden.
Kijk hier het programma. Je kunt er nog naar toe tot en met zondag 29 oktober.
Een narratief is een verhaal waarin je je boodschap vertelt. Roodkapje is het narratief dat je een beetje moet oppassen en niet te goed gelovig moet zijn. Een weg dwars door een bosje aanleggen terwijl er links en rechts ook een weg loopt, is als narratief een middelvinger opsteken naar de natuur, net als een vergunning geven aan een autocross aan de voet van de Sallandse Heuvelrug in Haarle, de wadi’s kort voor de winter kaal scheren en giftige bloembollen in de grond stoppen omdat die veel mooier bloeien.
Een Formule1-auto maken van afvalkarton is ook een verhaal vertellen en dan het Shell-logo ernaast zetten met de oproep ‘ik zoek duurzaam werk’. Een Renault-4je herinrichten als zonne-auto vertelt het verhaal dat de weg naar elektrisch rijden alleen maar mooi is. Wat te denken van de elektrische brommer die er uit ziet zoals je hem in New Delhi verwacht omdat de vrachtwagens daar ook allemaal zo mooi opgetuigd zijn. Blijkt het een project te zijn vanuit Marrakesh om de brommer zoals ze die van vroeger kennen een nieuw leven in te blazen met lokale hergebruikte materialen, in elkaar gezet door de lokale bevolking. Haalbaar én betaalbaar!
(tekst gaat verder onder de foto)
Een ander verhaal: van hoofddoekjes van Iraanse vrouwen, vermengd met zwerfplastic, stoeltjes maken voor een tribune, van waar je dan denkbeeldig naar de strijd voor gelijke rechten tussen man en vrouw in Iran en andere delen van de wereld kunt kijken.
Of 3D-geprinte afbeeldingen van de Himalaya, gemaakt van zwerfafval uit het basiskamp vanaf waar beklimmers de berg der bergen bedwingen.
(tekst gaat verder onder de foto)
Als je een dag op DDW rondloopt heb je misschien net een tiende gezien van wat je overal in het centrum van Eindhoven en vooral in de oude Philipshallen kunt tegenkomen. Dan word je op het buitenterrein gepasseerd door iemand op een 3D-geprinte fiets en zie je ergens binnen dan weer een elektrische fiets met boordcomputer die je precies genoeg trapondersteuning geeft om je geprogrammeerde einddoel te bereiken. De frietjes zijn bio (“kijk, wat een leuk frietje”) en bij de bbq kijken ze eerst wat er met de restproducten nog gedaan kan worden voordat ze aan vlees voor menselijke consumptie beginnen.
Het narratief van de Design Week lijkt wel een beetje op de belangrijkste tip die een woordvoerder zijn directeur moet geven: als jij nou geen domme doet, hoef ik dat later niet recht te praten. En ik praat maar een keer echt wat krom is! Daarna denken we alleen maar meer na over hoe we de dingen goed doen.
