In 2020 schreef ik een nieuwjaarswens voor haar uit bewondering voor haar positieve houding ondanks alle gezondheidsproblemen waar zij mee te maken kreeg. Vandaag had ze 40 jaar moeten worden, maar helaas heeft zij dat niet gehaald.
In mijn artikel uit 2020 noem ik haar Odilia, omdat ik zeker wist dat zij veel te bescheiden was om het leuk te vinden met haar eigen naam Hilli in de spotlights gezet te worden. Via bovenstaande link kun je meer over haar leven lezen.
Ondanks al haar problemen bleef ze altijd optimistisch en vrolijk. Altijd stond ze klaar voor iedereen en als ze zich beter voelde begon ze gelijk haar huis te verbouwen of onze schuttingen te schilderen.
Ons laatste moment samen
De laatste vrijdag voor Kerstmis was zij nog hier aan de koffie en zei toen blij te zijn dat ze in het hele jaar 2024 nog niet in het ziekenhuis had gelegen, terwijl dit in de jaren daarvoor vaak maandenlang het geval was. Helaas werd zij die zelfde avond weer naar Rotterdam afgevoerd, om na een paar weken op de IC te overlijden.
Terugkomst
Ze is nog één keer terug geweest op haar geliefde Venkel in Raalte, wat een indrukwekkende gebeurtenis omdat de hele straat van lichtjes en fakkels was voorzien door de buren en het een indrukwekkende colonne was met politie, wensambulances en dierenambulance.
(Lees verder onder afbeelding)
![]()
![]()
Crematie
Ook haar crematie in Nijverdal was indrukwekkend, met ook weer zo’n indrukwekkende aankomst met politie, wensambulances en dierenambulance. Het enorme aantal aanwezigen toonde aan, hoe geliefd Hilli was. Zij is duidelijk iemand die niet vergeten zal worden.
Bedankje
Namens mijn ‘pleegdochter’ wil ik vooral de volgende mensen bedanken:
- Haar vriend Bryan, die haar op op ongelofelijke wijze heeft bijgestaan in haar laatste levensperiode, maar ook daarna.
- Haar vriendinnen Marjan en Brenda.
- Politie Oost- Nederland.
- Wensambulance Oost- Nederland.
- Wensambulance Hardenberg e.o.
- Dierenambulance IJsselland.
- Alle buren van de Venkel in Raalte
- En wie ik vergeten mag zijn.
Voortleven
Hilli zal absoluut voortleven in onze herinneringen. Voor mij wordt dit wat gemakkelijker gemaakt. Haar hond Kayla woont nu bij mij. Zij heeft wel wat trekjes van Hilli: ze is erg op haar privacy, soms een tikje eigenwijs en ‘wat ze in de kop hef, hef ze nie in de konte!’
(Lees verder onder afbeelding)
Vanavond goa ik er een poar nemm’n en denk aan Hilli!
Wat een mooi verhaal ter nagedachtenis aan een bijzondere vrouw die ik niet persoonlijk ken. Onlangs met haar vriend Bryan een schoolreünie gehad en daarna via Facebook kennis genomen van haar strijd die ze niet kon winnen. Met al die lovende woorden en reacties kan ik me enigszins voorstellen hoe bijzonder zij geweest moet zijn en wat een leegte haar heengaan teweeg moet brengen. Alle betrokkenen via deze weg mijn condoleances. Sterkte voor jullie allen! Wat mooi dat jullie haar leven zo mooi delen.
Hilli was een vrouw die direct een plekje in je hart veroverde. Het gemis is mega voor de achterblijvers. Maar waar ze nu is voelt ze zich zoveel beter. Daar moeten wij troost in vinden.