Op 1 maart 1960 zag Anna Haarman het levenslicht. Geboren op een boerderij in Boetele dat onder het dorp Mariënheem valt. Anna bleek geen kind dat tot de categorie dertien in een dozijn behoort. Al vroeg ging ze reizen. Haar moeder vond dat maar niets. ‘Kun je niet gewoon zo leven als ieder ander dat doet?’ Anna deed een paar keer een poging, maar het paste niet bij haar.
Noem het onrust, noem het de passie om mensen in nood te helpen. De reizen hebben Anna in Bolivia gebracht en daar is ze op haar plek. Ze werkt als vrijwilligster bij stichting Atiy, een stichting die scholen realiseert en onderwijs verzorgt voor kansarme kinderen in Bolivia.
10.000 Dollar werd 50 dollar
Op 18 jarige leeftijd wilde Anna als au pair in Amerika aan de slag. Moeder Haarman stak daar een stokje voor. “Ben je helemaal bedonderd! Ga hier maar aan de slag of ga maar leren”. Braaf volgde ze het advies van haar moeder op. Ze ging aan de slag als kraamverzorgster in Deventer.
Het werken in de zorg, dat lag haar. Maar het avontuur trok haar ook. Met vriendin Ria Reefman trok ze liftend door Europa; door Duitsland, Oostenrijk en voormalig Joegoslavië. Dat smaakte naar meer. De vaste baan werd opgezegd, rugzak op om na een kort verblijf op de Maldiven eilanden in Australië terecht te komen.
Om de kost te verdienen nam ze allerlei losse baantjes aan. Zo werkte ze onder andere in een bakkerij. Vanuit Australië trok ze naar Nieuw- Zeeland. Daar ging ze aan de slag als fruitplukker. Lang speelde ze met de gedachte om voorgoed aan de andere kant van de wereld te blijven.
Uiteindelijk besloot ze om via een omweg naar huis te gaan. Eerst ging ze naar haar broer Anton die naar Canada was geëmigreerd toen Anna 12 jaar oud was en in Edmonton woont.
In Canada kwam ze vervolgens terecht op de Queen Charlotte eilanden. Vanuit de eilanden kun je met een boot walvissen spotten. Anna kwam in contact met een visser die haar een goedbetaalde baan aanbood. Ze kom 10.000 dollar verdienen en dat paste Ana wel. De 10.000 dollar werden er echter maar 50.
Anna had geen vissersbloed. In het ruim van de boot moest Anna in de benzinedampen de ingewanden verwijderen uit de gevangen zalm. Anna werd misselijk, bleef misselijk en voelde zich als een vis op het droge. Met 50 dollar nam ze afscheid van het vissersleven.
Het nummer Fisherman’s Blues van the Waterboys werd niet bepaald haar favoriete nummer.
(Lees verder onder videoclip)
Dekens van Leger des Heils
Vanuit Canada ging de reis naar Amerika. Daar kocht ze samen met een vriendin een auto om een low budget rondreis door Amerika te maken. Overnachten deden ze in de auto. Op de achterbank lagen reservebanden. Om voldoende ruimte te hebben om in de auto te slapen werden de reservebanden ’s nachts eruit gehaald. Het was winter. Om een beetje warm te blijven hadden ze bij het Leger des Heils dekens gekocht. Voor de veiligheid gingen ze vaak overnachten op bewaakte parkeerplaatsen bij supermarkten.
Anna zag er jonger uit dan ze was. Regelmatig vroegen bewakers of haar moeder wel wist waar ze was en moest ze haar paspoort laten zien om aan te tonen dat ze meerderjarig was. Vanuit het noorden reisden ze naar de grens met Mexico om vanuit daar naar New York te gaan. Een poging om in Amerika te werken mislukte. De benodigde werkvergunning werd niet verstrekt.#
(Lees verder onder afbeelding)
Vanuit New York ging Anna terug naar Nederland om zoals haar moeder graag wilde, het normale leven weer op te pakken. Het reisvirus stak echter weer de kop op en na twee jaar als ziekenverzorgster te hebben gewerkt zegde Anna haar baan op om opnieuw naar Australië en Nieuw Zeeland te gaan.
Anna: “Het was anders dan de eerste keer, het avontuurlijke gevoel was veel minder. Na 1,5 jaar ben ik terug gegaan naar Nederland”.
Moeder Teresa
In 1984 ging Anna naar India. Daar kon ze haar passie kwijt: mensen in nood helpen. In Kolkata (Calcutta), een stad in het zuiden van India, ging ze aan de slag om bij een soort Leger des Heils stervende mensen te verzorgen, wassen en aankleden. Het was een arme bedoening. De mensen hadden niet eens een fatsoenlijk bed, het waren van die smalle veldbedjes. Daar ontmoette ze ook moeder Teresa.
Gesterkt door de ervaringen in India, ging Anna op zoek naar nieuwe uitdagingen. Ze kwam in contact met Anneke Jacobs- Schoorlemmer uit Heeten. Anneke is dan werkzaam voor een kindertehuis in Cochabamba een grote stad in het midden van Bolivia gelegen in de vallei van het Andes gebergte.
(Lees verder onder afbeelding)
Het klikt tussen beide dames. Anneke heeft net zoals Ans de drijfveer om te zorgen voor mensen. In het boek Beloofd is Beloofd zijn mooie verhalen te lezen over het bijzondere leven van Anneke en haar ervaringen in Bolivia.
Ook Anna gaat aan de slag als vrijwilligster in het kindertehuis. De Spaanse taal had ze al eerder geleerd toen ze een tijdje in Zuid Spanje had gewoond. De eerste jaren was Anna regelmatig terug in Nederland. Ze pendelde heen en weer. Dat werd echter na verloop van tijd steeds minder.
Lang was ze op haar plek in het kindertehuis. In totaal was ze daar zeven jaar actief. Toen een maatje van haar daar weg ging, vond Anna het ook tijd om op zoek te gaan naar wat anders. Ze ging aan de slag bij stichting Atiy om te helpen bij het bouwen van een school en een opvangcentrum voor kansarme kinderen in de wijk San Antonio de Buena Vista van Cochabamba.
Samen met zuster Fulvia bouwden ze daarna in ver afgelegen bergdorpen schoolinternaten.
(Lees verder onder afbeelding)
In 2004 werkte Anna aan een tuinbouwproject. Ze is nog altijd dankbaar voor de bijdrage die ze daarvoor kreeg vanuit de oogstgave Stoppelhaene.
Anna werkt nog steeds voor stichting Atiy. Ze helpt vooral in de eetzaal om te zorgen dat de kinderen een fatsoenlijke maaltijd kunnen krijgen, die thuis vaak ontbreekt.
Inmiddels verblijft Anna al zo’n 27 jaar in Bolivia. Het Zuid Amerikaans land is inmiddels haar tweede thuisland. Het is wel een heel ander land, in meerdere opzichten. Op politiek front is het altijd onrustig. Er zijn regelmatig opstanden. Vaak is er sprake van een machtsstrijd. Wie wordt de leider?
Bolivia behoort tot de armste landen in Zuid Amerika. Meer dan een derde deel van bevolking leeft onder de armoedegrens. Ongeveer een zevende deel van de bevolking beschikt niet eens over sanitaire voorzieningen zoals een wc. Er is een tekort aan benzine en diesel. Van de inwoners van 15 jaar en ouder kan 13% niet fatsoenlijk lezen en schrijven. De bevolking is vriendelijk maar echt goed contact maken is moeilijk. Ze geven niet snel hun zielenroerselen bloot.
Allemaal niet echt zaken die Bolivia aantrekkelijk maken.
Wat maakt het dan dat Anna daar zich toch op haar plek voelt? De prachtige natuur of de aantrekkingskracht van de typische klederdracht bestaande uit de geplooide rok, de bolhoed en een zijden omslagdoek? Of de typische Boliviaanse muziek zoals het nummer El Condor Pasa? Anna kan daar ontzettend van genieten maar haar voornaamste drijfveer is om mensen in nood te helpen. In die zin zou ze familie kunnen zijn van moeder Teresa.
(Lees verder onder videoclip)
Anna: ”Het is vaak dankbaar werk. Soms wordt je echter ook gewoon belazerd. Zo was er een man die door een dwarslaesie in een rolstoel kwam. Een zorgverzekering had hij niet. Hij was incontinent en we regelen incontinentie materiaal voor hem. Op een gegeven moment kwam zijn familie met het bericht dat hij longkanker had en dat hij chemokuren moest ondergaan.
Omdat de familie dat niet kon betalen hebben we een geldinzamelingsactie gehouden. Bij toeval kwamen we erachter dat hij helemaal geen longkanker had. Dat je dan gewoon wordt opgelicht, dat doet wel wat je. Gelukkig zijn het spaarzame uitzonderingen”.
Toekomst
64 jaar is Anna inmiddels. Op de vraag hoe ze haar toekomst ziet is Anna duidelijk. ”Zolang mijn gezondheid het toelaat en er niet al te gekke dingen gebeuren in Bolivia, blijf ik dit werk doen. Ik ben met weinig tevreden. Met de onkostenvergoeding die ik ontvang kan ik rondkomen. Het enige wat ik af en toe mis is de familie. Daarom ga ik eens in de twee jaar terug. En gelukkig komt mijn broer binnenkort naar mij toe.”
Kleine bijdrage
Wie het goede werk van Anna financieel wil ondersteunen kan dat doen via de actie een tikkie voor Atiy! Met 5 euro help je al een kind met schoolkleding. Met 30 euro heb je schoolgeld voor een heel jaar betaald voor een kind.
Jouw reisverhaal
Heb jezelf bijzondere reizen gemaakt en wil je deze delen? Of ken je iemand die dat gedaan heeft, neem dan even contact op met de redactie info@hierinsalland.nl of stuur een whatsapp naar 06-14154746 .
