Als jong meisje ging ik vaak met de trein naar mijn opleiding in Deventer. Het mooie schoolgebouw aan de Singel staat er nog steeds, vlak bij het station. Het was wel eens druk in de trein, maar ach dat kleine stukje ‘sporen’ stelde weinig voor en een drukte- indicator app bestond nog niet. Meestal had ik leuke korte gesprekjes met andere mensen, bekenden of onbekenden. Het was altijd wel gezellig. Als er een zwangere of een ouder iemand binnenkwam, dan stond je snel op om plaats te maken. Dat deed iedereen en dat sprak vanzelf. Je werd vervolgens vriendelijk bedankt. Heel gewoon toch?
Na lange tijd treinloos te zijn geweest stap ik vandaag weer eens in… Hoe ik op de koffie kom, lees je hieronder… trouwens koffie wordt er al helemaal niet meer geschonken in de treinen van nu…
Ik ben op weg naar een conferentie en zit vandaag langer in de trein. Onbevangen stap ik in… oeh het is er hutjemutjevol. Er is geen doorkomen aan. Een coupé, volgepropt met jonge mensen… Ze kijken niet op of om, sterker nog; ze staren allemaal strak op hun schermpjes; van de kinderlijke stewardess in spé tot de slungelige puber die zichzelf op zijn klapstoel heeft gedrapeerd.
Het is overduidelijk; hun wereld is online. zeker niet hier in de trein. Niemand hoort iets, want ze hebben oortjes in. Zien kunnen ze nog wel.. ik houd me zo goed mogelijk vast aan een paal en schud van tijd tot tijd letterlijk op mijn grondvesten. Geen mens merkt iets op…
Ik zijg dus maar neer op de kille vloer van de viezige zwarte trap in het gangpad. Ik moet even wat wegslikken en mezelf vermannen. ‘Kom op… uit de comfortzone’ spreek met mezelf af. ‘Wat een treurnis’ schiet er door me heen. Ik voel me ineens zo allenig in een overvolle trein en besef maar al te goed dat ik van een andere generatie ben. Zo achteloos mogelijk pak ik mijn mobiel en ga geruisloos op in de heersende norm van dit moment.
Als er iemand onwel zou worden, geloof ik dat er echt wel mensen op zouden staan om te helpen of hun zitplaats af te staan. Of wil ik dit graag denken? Ik wil dit inderdaad graag denken. Terug naar vroeger tijden kan niet en moet ook zeker niet. Vroeger was niet alles beter. Maar toch.. wat hadden we het fijn in de trein, met mensen die elkaar ontmoetten en de sterkeren die de zwakkeren hielpen, gewoon… omdat dat normaal was. Zo gezellig. Waar is dit toch misgegaan? Ik wil het graag begrijpen.
Op de terugweg is er een jongen op het perron die, zwak uitgedrukt, het niet erg fijn heeft. Hij schopt keihard tegen een prullenbak en schreeuwt agressief naar iemand op zijn beeldscherm. Hij loopt als een gekooide leeuw op en neer en lijkt elk moment verder te kunnen ontploffen. Ik ben stiekem blij dat mijn trein er aan komt…net als de vrouw naast mij die schichtig om zich heen begint te kijken en
een praatje met mij begint voor een beetje morele steun.
M. staat mij op te wachten als ik aankom in mijn dorp. ‘ Hoe was de reis?’ ‘Ik ben blij dat ik weer thuis ben’ zeg ik tegen hem.
Website Proper Art
Eigenlijk vreemd dat wij meiden er zo lang mogelijk jeugdig uit willen zien maar zo af en toe wel behandeld willen worden als een oudje. 😉
Tja…