Zoals vermeld in een eerder artikel (klik hier) ben ik reeds twaalf jaar in een geschil gewikkeld met het ministerie van Financiën over het handelen van de Belastingdienst jegens mij in 2009 met hele grote persoonlijke gevolgen. Onder druk van familie en mijn toenmalige vriendin heb ik deze zaak in 2010 laten rusten totdat ik vorig jaar een brief kreeg van het ministerie dat ik opgenomen was in het frauderegister FSV, terwijl ik nooit met kinderopvangtoeslagen te maken heb gehad.
Nieuwe bestuurscultuur
Het feit dat ik de nieuwe minister van Financiën, Sigrid Kaag, hoog heb zitten als politicus speelde een belangrijke rol om deze zaak weer op te pakken, vooral door haar beloften van een nieuwe bestuurs- en leiderschapscultuur (klik hier). Dergelijke beloften waren eerder al door de premier verkondigd, maar maakten weinig indruk op mij.
Ook het feit dat bij het toeslagenschandaal eigenlijk al verjaarde zaken weer heropend werden en destijds genomen besluiten weer teruggedraaid werden en nu wel juiste beslissingen genomen werden, sterkten mij in de overtuiging dat er een nieuwe wind aan het waaien is op het ministerie, hoewel het natuurlijk een enorme klus is een jarenlang proces van verrotting op te lossen.
Koude kermis
Helaas bleek de praktijk heel anders. Uit de correspondentie met Mr. X, bleek hij een totaal andere beeld van de nieuwe cultuur te hebben. Zijn visie was dat alleen al lang bestaande regels over de informatie naar buiten, met name naar de Tweede Kamer verbeterd moesten worden. Deze regels werden jarenlang steeds minder nageleefd en dat zou aangepakt worden. Verder niets! Hoewel bij het toeslagenschandaal wel verjaarde zaken weer opgepakt en opnieuw beoordeeld werden, ontkende hij dat dit mogelijk zou zijn, waarbij hij suggereerde, dat deze misstanden alleen bij de afdeling toeslagen zouden zijn voorgekomen, terwijl deze verwerpelijke cultuur zich op het hele ministerie manifesteerde. Zie correspondentie met hem bij mijn vorig artikel.
Onwetende minister
Al vanaf het begin van het geschil vroeg ik ministers en staatssecretarissen om hun mening door middel van aan hen persoonlijk gerichte aangetekende brieven over het optreden van het ministerie en kreeg hier nooit een reactie op. Bij vorige bewindslieden verbaasde mij dat niet zo, maar bij Kaag wel. Diverse keren vroeg ik om een gesprek met ambtenaren in het bijzijn van de minister of staatssecretaris. Dit was volgens Mr. X niet mogelijk omdat bewindslieden zich niet met persoonlijke dossiers bezig houden, logisch natuurlijk. Daarover wilde ik juist met de ambtenaren praten, met de bewindspersoon alleen over het gevoerde beleid op het ministerie. Mr. X gaf aan dat alleen een gesprek met ambtenaren mogelijk bleek, maar gaf op voorhand al aan dat een dergelijk gesprek nooit tot andere inzichten zou leiden. Uit zijn antwoord op mijn vraag of de bewindspersonen mijn aan hen persoonlijk gerichte aangetekende brieven ontvangen hadden antwoordde hij ontkennend (zie mijn complete dossier hierover). Hierdoor wordt duidelijk dat door de ambtenaren de bewindspersonen bewust geïsoleerd worden gehouden van informatie die burgers hen willen laten weten. Zelfs zij die kosten maken om dit aangetekend doen worden niet eens in kennis gesteld dat hun correspondentie niet bij de geadresseerde persoon terecht is gekomen, ronduit schandalig!
Hoe kunnen bewindslieden direct bereikt worden door burgers om te weten wat er leeft? Een vraag die dringend beantwoord moet worden!
Op last van het ministerie van Financiën werden namen en foto’s van betrokken ambtenaren uit dit artikel en bijlagen verwijderd op 5 oktober 2022, ondanks dat zij de beleidsbepalers blijken te zijn maar kennelijk niet aanspreekbaar willen zijn. Dat heet Nieuwe Bestuurscultuur!
