Hasan is een trotse Syrische Sallander geworden en de gemeente Olst- Wijhe heeft daar voor een belangrijk deel aan bijgedragen. Hij heeft daarom veel respect voor Ton Strien, die hij dan ook liever burgervader noemt. Voor het afscheid organiseerde hij dan ook via HierInSalland een actie om inwoners van Salland een afscheidsbrief aan hem te laten schrijven, waar goed op gereageerd werd, klik hier om deze brieven te zien. Uit het mooie voorwoord dat Strien schreef, blijk dat de waardering wederzijds is.
Boek
In het boek ‘Het verhaal van mijn twee dorpen, van Saraqib naar Olst’ beschrijft Hasan zijn leven op het platteland in Syrie, de opkomende terreur daar, zijn gevaarlijke vlucht naar Nederland en hoe hij weer een fijn leven opbouwde in Olst met zijn vrouw en drie kinderen.
Het boek wordt zondag 20 november officieel gepresenteerd tijdens de uitreiking van de Cultuurprijs van de gemeente Olst- Wijhe in het Kulturhus in Olst, waarvoor Hasan ook nog genomineerd is. Voor meer info hierover klik hier.
Voorwoord Ton Strien
Beste Hasan, het is voor mij een grote eer …,
Het afschuwelijke geweld in Syrië heeft gezorgd voor grote aantallen vluchtelingen in Europa en ook in Nederland. In het najaar 2015 is in verband daarmee de sporthal De Hooiberg in Olst tweemaal opengesteld voor crisisnoodopvang van ruim honderd asielzoekers. Alles moest op stel en sprong worden geregeld. Met de medewerking van de hulpdiensten en talloze vrijwilligers is dat gelukkig heel goed gelukt. Ik heb de vluchtelingen, mannen, vrouwen en kinderen, toen gezien en gesproken. Dat vergeet ik nooit meer. Ze waren uitgeput van alle omzwervingen en in grote spanning over familieleden die nog in Syrië of elders waren.
Ik was zeer onder de indruk van de veerkracht die ‘onze’ vluchtelingen toonden. Het waren ondernemers, artsen, installateurs, docenten … Ze waren dankbaar, maar vonden het moeilijk te accepteren dat ze nu van Nederlandse opvang afhankelijk zijn. Ik probeerde mij een voorstelling te maken wat zij hadden doorgemaakt … en hoe ik mij zou voelen als ik met vrouw en kinderen alles moet achterlaten om te vluchten voor geweld en onderdrukking.
Iets later heb ik Syrische statushouders in het gemeentehuis ontvangen om met hen de maaltijd te gebruiken en nader kennis te maken. Daar heb ik jou, Hasan, ontmoet. Jij oogde aanvankelijk wat schuchter, maar vertelde mij toen enthousiast dat jij over jouw belevenissen tijdens de vlucht en het verblijf in Nederland artikelen schrijft die in Hier in Salland werden gepubliceerd. Ik had er al een enkele met interesse gelezen en was blij verrast om de schrijver zélf te mogen ontmoeten.
En nu ligt er ‘Het verhaal van mijn twee dorpen’ – een verzameling van jouw artikelen in boekvorm. Die verhalen geven een fenomenale inkijk in de gedachtewereld van een vluchteling … op beeldende wijze beschreven in de bloemrijke taal die vertellers uit het Midden-Oosten eigen is. Van iemand die zijn rijke geschiedenis in het geliefde Syrië koestert en, noodgedwongen, tegelijk ook hard werkt aan een toekomst elders. Jij beschrijft die verscheurdheid op een prachtige, zeer indrukwekkende manier. Jouw boek helpt ons om onze nieuwe Nederlanders beter te begrijpen. Kennis en begrip leiden tot verrijking, een betere verstandhouding en samenwerking, althans dat hoop ik. En bovendien zet jouw boek ook aan om stil te staan bij onze eigen (voor buitenlanders soms vreemde) gewoonten en gebruiken. Wat wij zelf doen is immers ‘vanzelfsprekend’ … zo doen wij dat in Nederland. Maar voor mensen van elders is het allemaal niet zo ‘vanzelfsprekend’. Jij beschrijft dat op fantastische wijze. Mijn echtgenote komt uit Zuid-Korea en verbaast zich soms ook nog steeds …
Heel veel dank, beste Hasan! Door jouw verhalen heb ik jou beter leren kennen, moedige man. En via jouw inzichten ook mijzelf en de Nederlandse samenleving … Respect daarvoor! Jouw boek is van belang voor iedereen die zich interesseert in de belevingswereld van onze ‘nieuwe buren’ en zeker ook voor iedereen die betrokken is bij de opvang van vluchtelingen en de inburgering. Het is voor mij een grote eer dat ik door jou ben gevraagd dit voorwoord te schrijven. Ik hoop van harte, Hasan, dat het niet bij dit boek zal blijven!
Met hartelijke groeten,
Ton Strien, burgemeester toen jij in Olst-Wijhe kwam wonen.
