Wie kent hem niet (van de oudere lezertjes): de kolderieke zwart-wit-film uit 1958, waarin de bekende marsmuziek in het collectief geheugen zit verankerd? Je ziet een piepjonge Albert Mol, figuren uit een ver verleden zoals een veldwachter, een burgemeester, die echt een notabele is en onder andere een reisleider van een reisvereniging…
Nu, 65 jaar later, heeft de Stichting Meenthe op locatie in opdracht van de theaters uit Steenwijk, Enschede en Zwolle, dit stukje geschiedenis op de vierkante meter opnieuw tot leven gewekt, of liever, het vervolg bedacht. Hoe is het met Fanfare Kunst & Vriendschap verder gegaan?
(tekst loopt door onder afbeelding)
Het verhaal zit vol flashbacks, de (overleden) grootvader staat in contact met zijn kleinzoon Valentijn, die als kind uit Giethoorn vertrokken is en nu na jaren weer terugkomt. De fanfare wordt geleid door een jeugdliefde van hem, een jonge vrouw die nu haar tijd en aandacht moet verdelen tussen de muziekvereniging en het runnen van een hotel. Valentijn moet , als erfenis van zijn opa de fanfare gaan dirigeren om daarmee ook de werkelijke erfenis te ontvangen. Dat betekent gedonder in de glazen, er komen twee kampen en een herhaling van de strijd van vroeger dreigt te ontstaan.
Met veel muziek, natuurlijk live gespeeld door leden van plaatselijke fanfares en een combo, zang, toneel en humor rolt het verhaal door het Giethoornse decor; boerderij met schuur, grachten met aanlegsteiger, muziekkoepel, weiland met koeien, hoe Hollands wil je het hebben?
Het leuke is, dat ik, sinds ik ook een fanfare-instrument bespeel, namelijk de bugel, veel herken van zo’n muziekrepetitie. De voorzitter met zijn mededelingen, de penningmeester die de eindjes aan elkaar moet knopen en zich ondergewaardeerd voelt, de noten die verkeerd gespeeld worden ( ‘let nou op, het is geen B, maar een Bes! ‘) de inzet die steevast door iemand een tel te vroeg geblazen wordt…
Gelukkig komen alle verhaallijnen aan het eind van het verhaal weer bij elkaar en krijgt ook deze versie van Fanfare een happy-end. Het publiek geeft een staande ovatie, we klappen allemaal mee met de mars “Fanfare in Es” en gaan met een brede glimlach naar huis!
Een grappig weetje hoorde ik onderweg naar huis op de autoradio in ‘Met het oog op morgen’; Collega filmmaker Fons Rademakers vond de succesvolle film Fanfare een voorbeeld van Hollandse kneuterigheid. De films die hij maakte, waren Oscar-waardig. Fons vertrok vol goede moed naar Hollywood en mocht inderdaad een Oscar mee naar huis nemen. Maar… die was voor Bert Haanstra’s documentairefilm Glas!
