Onderstaande brief van een Sallander werd met Hier in Salland gedeeld met het verzoek deze te publiceren:
Beste Humanisten
Ik wilde naar jullie congres over vitaliteit en ik krijg nu te lezen dat ik me moet laten testen voor toegang. Aangaande het covidbeleid heb ik een grote behoefte aan moreel beraad en collectieve bezinning. In de hele ‘discussie’ mis ik het stilstaan bij de trage vragen, ethische bezwaren en vooral het vooruitkijken en uitzoomen: wat voor samenleving zijn we aan het vormgeven? Waar leidt dit mogelijk toe? Wat zijn neveneffecten? Waar ligt de grens? Etc.
Uiteraard met alle respect voor verschillende zienswijzen en (belichaamde) positioneringen – en zonder de ernst van het virus en de complexiteit van de crisis te ontkennen. Het is al tekenend dat ik het gevoel heb dat ik deze disclaimer erbij moet plaatsen…
Een aantal maanden terug heb ik hierover ook contact gezocht met het HV (Humanistisch Verbond), omdat ik jullie stem, een humanistisch geluid, in deze maatschappelijke zoektocht mis. Een paar weken later (op 3 mei) was ik dan ook blij met jullie post op Instagram, waarin jullie vraagtekens zetten bij de testsamenleving – die toen nog in ontwikkeling was, en vanaf de 25e inmiddels een voldongen feit.
Jullie schrijven: “Hoe tijdelijk gaat de testsamenleving écht zijn? En zijn we ons wel helemaal bewust van de mogelijke consequenties op de langere termijn? Uitsluiting, privacy, bewegingsvrijheid, bescherming van de persoonlijke leefsfeer, lichamelijke integriteit – het testen verplicht stellen raakt aan veel meer dan je misschien in eerste instantie denkt”
Persoonlijk maak ik me grote zorgen over hoe we op dit moment omgaan met de crisis. Een crisis waar je je zelfs nog van af kan vragen of die in de kern nog wel over gezondheid gaat als je bijvoorbeeld ziet hoeveel geld er wordt uitgetrokken voor het invoeren van test- en controlesystemen en het inzetten van handhaving, in vergelijking tot het geld dat gaat naar de zorg en gezondheidsbevordering, maar dat terzijde.
Op dit moment versterken we de testsamenleving met het verplichten van QR codes, zo ook op het symposium. Bij mij gaan dan allerlei alarmbellen rinkelen. Ik vind dat we als samenleving bijzonder terughoudend moeten zijn met dergelijke maatregelen. Dan niet het wettelijk onmogelijk moeten maken, zoals Hugo de Jonge zelf nog zei een jaar geleden:
“Maar wat als werkgevers of eigenaren van openbare gelegenheden zeggen: ‘Je komt er niet in zonder app’? De Jonge: “Ik denk dat we wettelijk onmogelijk moeten maken dat het op die manier gebruikt kan gaan worden. Want vrijwillig is vrijwillig, dus niet stiekem toch verplicht via een andere route.” Zie hier de video.
Dergelijke maatregelen zijn niet zonder ethische bezwaren. In de volgende korte video wordt heel helder door een onderzoeksjournalist van de Volkskrant uitgelegd wat het gevaar is van het normaliseren van het QR-systeem. Ik kan het jullie van harte aanraden om dat fragment te bekijken. Ik laat het bij een link om mijn e-mail niet nog langer te maken.
De grote zorgen die ik heb, en het onbegrip en de tweedeling die ik net als anderen voel, maken dat ik veel behoefte heb aan een congres over veerkracht. Toch kan ik vanwege de ethische bezwaren niet meer deelnemen nu blijkt dat er gecontroleerd gaat worden bij de ingang. Ik wil niet bijdragen aan de normalisatie van verregaande ‘nood’maatregelen. Al helemaal niet als er niet bij vermeld wordt wanneer we die weer afschaffen. Steeds vaker heb ik het gevoel dat we ons op een hellend vlak begeven, waar we vanaf glijden.
Hoewel ik anders had gehoopt van het HV, begrijp ik trouwens wel dat jullie keuzes moeten maken. Mijns inziens is het echter een politiek beladen keuze die reflectie behoeft (net zoals mijn e-mail aan jullie dat ook is, en dat vind ik spannend). Ik hoop van harte dat de dialoog over dit onderwerp op gang gaat komen. Ik denk dat daar een belangrijke opdracht voor het HV ligt, want wat betekent het in deze tijd om in vrijheid samen te leven? Ik realiseer me maar al te goed dat er geen eenduidig antwoord is op die vraag, maar het lijkt me van groot belang om scherp te krijgen wat de grenzen zijn waarbinnen we willen zoeken. Of zoals Roxane van Iperen het vandaag mooi in haar column verwoordt: we moeten de bodem van waardigheid (de ethische ondergrens) koesteren.
Aangezien jullie controlebeleid niet op voorhand (op het moment dat ik het ticket heb gekocht) is gecommuniceerd, wil ik bij deze graag mijn geld terugvragen.
Ik wens jullie veel succes en plezier donderdag, en ik hoop van harte bij een volgende editie wel aanwezig te kunnen zijn. Juist in tijden als deze is het van groot belangrijk om elkaar te kunnen blijven ontmoeten, en zo van perspectief te wisselen.
Hartelijke groet,
Naam bij redactie bekend.
