Laatste berichten Damast

Beeldend kunstenaar en columnist Joke Proper haalt samen met haar kleinzoon haar moeder op bij het crematorium.

Met het project “Samen schrijven” tussen Damastinsalland mediaplatform en VSO de Linde te Deventer, biedt het project ook de burgers van Salland en Nederland in het algemeen de mogelijkheid om schriftelijk meer te weten te komen over de talenten en capaciteiten van de leerlingen van de VSO De Linde Deventer.

In de dichtbundel Ontdekkingsreis vond ik een gedicht dat perfect paste in Welkom in de broeikaswereld, een verhalenbundel over het klimaat.

Het breicafé in Olst bestaat 1 jaar. Vanwege deze verjaardag willen de initiatiefnemers laten zien dat een idee in korte tijd kan leiden tot een beweging met vele betrokkenen. Een aantal kunstwerken in Olst krijgen een gebreid accent. Het Winkelende Vrouwtje van Theo Scheurs wordt voorzien van een hoed en een tas. In het park staat GA’K, GA’K NIE van Spaceboys er gekleurd bij. Het oorlogsmonument in de Pluimstraat van Firma Hofstra krijgt een sluier van klaprozen en vanaf het bankje van het Willie Dobbenplantsoen door Herensocieteit voorheen Nuts Neut heeft u uitzicht op een klein eiland. 

Dagklad columnist Marius Jaspers was nauw betrokken bij de Oekraïne- dag in Olst- Wijhe en doet verslag.

Mijn boek Mozaïek van Geluk begon als een serie losse verhalen. Later maakte ik er één geheel van. Dat bracht een aantal uitdagingen mee.

Beeldend kunstenaar en columnist Joke Proper genoot van wintersport in Salland.

Prachtige observatie van columnist Hasan Kaddour bij het wegbrengen van zijn dochter naar de kinderopvang.

Ik doe mee aan de ESFS Awards. Een internationale Europese prijs op het gebied van fantasy en sciencefiction. Ik heb acht inzendingen.

Psycholoog drs. Marcus Belle van psychologiepraktijk Athare uit Heino geeft in zijn columns waardevolle ervaringen en overdenkingen, deze keer over de beperkingen van de democratie.

Hasan Kaddour, vluchteling uit Syrië, inmiddels Nederlander en neergestreken in Olst, kent de worsteling tussen twee werelden als geen ander. Daar gaat dit verhaal over. Het is niet autobiografisch, maar bevat wel enkele persoonlijke gebeurtenissen. Een verhaal dat schommelt tussen absoluut pessimisme en de zoektocht naar optimisme van élke vluchteling. Dat is wel even een ander verhaal dan praten over hoeveel ‘we’ er toelaten.

Met zijn alterego Sloegie vergroot Jawed es Soufi het leven van de Marokkaan in Nederland uit. Die spiegel laat het Marokkaanse publiek zich graag voorhouden. Maar tussen de regels door wordt ook her verhaal verteld van twee parallelle samenlevingen. Wat weten we eigenlijk van elkaar?