In mijn studententijd had ik een kamer aan de Veemarkt in Zwolle. Dat betekende dat ik elke vrijdag langs deze markt naar mijn opleiding fietste. Als boerendochter kende ik dit soort taferelen, de kooplui die handjeklap deden, waarbij de dieren van eigenaar wisselden.
Toen ik een keer geconfronteerd werd met een koe die daar dood op de grond lag, vond ik dat minder leuk. Een dier dat eigendom is geworden van een veehouder is geheel afhankelijk van zijn verzorger. In de natuur kan zij haar eigen pad kiezen.
Het is al wel weer ruim veertig jaar geleden inmiddels. We hadden een kookclub met elkaar en toen al aten verrassend veel studenten vegetarisch en kochten EKO-producten. Het was de tijd van het Moermandieet, waarbij er gezonde eigenschappen werden toegekend aan o.a. bietensap.
Ik leerde lekker koken zonder vlees. En ik leerde hoe ik de eiwitten kon vervangen door granen gecombineerd met bonen, veel groene groenten, tofu, tempé, kaas en eieren. Het eten van seizoen groenten zorgen er daarnaast voor dat we gezond en niet duur aten.
(Lees verder onder afbeelding)
Die vegetarische leefstijl heb ik mijn leven doorgezet met afwisselende periodes alleen wel vis eten of zo af en toe vlees van Schotse Hooglanders, die vrij in de natuur hadden kunnen leven.
Toen ik me ging beseffen dat koeien alsmaar zwanger moeten zijn voor onze zuivelgebruik en dat de kalfjes zelf niet bij de moeder kunnen drinken en er al snel van gescheiden worden, zorgde dat er voor dat ik een tijd alleen plantaardig ging eten.
Onlangs stelde ik me onder behandeling van een natuurkundig behandelaar om weer eens een check-up te doen voor mijn gezondheid. Ze stelde dat het ook belangrijk is om dierlijk te eten, onder ander bottenbouillon had veel voedingswaarde voor het bloed.
Ik kon dat toch maar moeilijk los zien van hoe dieren in grote stallen bij elkaar gehouden worden voor onze grote vleesconsumptie. De mono teelten die dat weer oplevert en de biodiversiteit in het landschap doen afnemen, zoals mais die verbouwd worden voor veevoer of het kappen van oerwouden voor de teelt van veevoeder zoals soja.
Ik had het er moeilijk mee.
Deze week las ik een artikel waarbij voor mij de open eindjes bij elkaar kwamen. Daarin werd er gepleit voor regeneratieve veehouderij. Regeneratieve landbouw is een manier van landbouw die voedselproductie combineert met natuurherstel en het voorkomt uitputting van de bodem. Het draagt bij aan een beter milieu.
Van zo’n definitie op zich gaat mijn hart niet sneller kloppen. Het gaat mij wel om het totaalplaatje: welzijn voor dieren en natuurlijk omgaan met de omgeving zodat er geen uitputting of aantasting ontstaat.
(Lees verder onder afbeelding)
In Overijssel is het begrip Natuurboer ontstaan. Zij laat runderen grazen in natuurgebieden. Jaarlijks worden er een aantal runderen geslacht en verkocht. Eerder aten wij als gezin vlees van Schotse Hooglanders die op de Sallandse Heuvelrug hadden gegraasd.
Als je dan toch vlees wilt eten, dan is dat voor mij de beste en meest respectvolle manier. De dieren hebben een natuurlijk leven gehad. En uiteindelijk gaat eten om het doden van planten of dieren. In de natuur is het ook eten en gegeten worden. De één voedt het andere.
Het gaat in mijn ogen om balans (hoeveel heb je echt nodig?) en respectvol omgaan met de natuur en alle levende wezens die daar een plek in hebben.
Website ‘t Natuurlijk Huus
