Door een goede kennis uit Rotterdam werden we uitgenodigd om zijn stad te leren kennen. Nu zijn we altijd in voor nieuwe zaken en waren we benieuwd wat het ons zou brengen.
Tot nu toe kende ik Rotterdam met name van de torenhoge gebouwen rondom het station en de straat waarin zij wonen. Mijn beeld van Rotterdam bestond uit mijn weerzin van die moderne torenhoge bebouwing met maar weinig groen.
(Lees verder onder afbeelding)
Als ik in een stad ben kijk ik altijd direct waar de bomen zijn en vooral de oude bomen trekken mijn aandacht. Als ik te veel bebouwing zie en te weinig groen, dan word ik onrustig, voel me ontworteld en opgesloten tussen de gebouwen, de verharding van de straten en het lawaai en de stankoverlast van het verkeer.
Geschiedenis, nu en toekomst
Goede kennis Piet loodste ons eerst naar kunst. Deze verbeeldde onze multiculturele samenleving. Daar heb ik een warm hart voor. Die verscheidenheid aan mensen vind ik enorm boeiend, ieder met zijn/haar eigen verhaal en achtergrond. Mensen zie ik ook als de diversiteit van de natuur waar heel veel in te beleven valt.
Vervolgens toonde hij een kunstwerk van een oud plaatsgenoot (ook al ken ik hem niet) met een Joodse achtergrond. Ook dat is wat me bezighoudt. De boeiende verschillen die we nogal eens met elkaar zitten te bestrijden. We willen allemaal vrijheid maar gunnen het een ander niet. We weten allemaal wat de geschiedenis ons daarin heeft gebracht en pijnlijk hoe dit nog steeds voortduurt.
We gingen langs relatief nieuwe en oude gebouwen, via een wandelpad langs het water waar nog hele oude bomen stonden die het bombardement in de tweede wereldoorlog hadden overleefd. De bomen worden met veel zorg omgeven.
Nu ook weer veel kunstwerken langs de route, om vervolgens op weg te gaan naar een museum met als Thema: “de Toekomst van de tuin”.
De toekomst van de tuin
Hier werd heel mooi geschetst hoe de tuin eerst als stukje paradijs ommuurd werd om al het slechte buiten te houden, als een plek voor je zelf waar je je kunt ontspannen.
De trend van verschillende toekomstvisionairs werd geschetst om onze tuinen meer te zien als onderdeel van het geheel, waar we onze bijdrage kunnen leveren aan de gezonde leefbare planeet. Het groen moet weer meer naar de stad gehaald worden.
(Lees verder onder afbeelding)
Een mooi project waaraan gewerkt wordt is om een oude spoorlijn terug te geven aan de natuur. Het gaat om een brede stook van twee kilometer lang, dwars door de stad. We stonden op het oude station en zagen het grote contrast met de hoge gebouwen. Ik stelde me voor hoe het groen, de kleuren en het leven daaruit van invloed zou gaan zijn op het welzijn van mensen. Wat zou het met hen gaan doen? Wat zou het in de fysieke beleving doen. En hoe zou het uitwerken op de geest? En welke handelingen zouden daaruit voortkomen? Hoe zou het de stad verder gaan beïnvloeden?
Leven op historie
We gingen verder naar de haven waar ook het vertrekpunt was direct na de Tweede Wereldoorlog van onze immigranten naar Canada en Amerika, voor werk en om een nieuw bestaan op te bouwen.
Veel oude industrie gaat plaats maken voor nieuwe gebouwen. O.a. een museum over de immigratie naar Canada en Amerika maar ook een dansopleiding krijgt er een mooie plek.
Het ademt leven en historie. Op de tragische geschiedenis van het bombardement in de tweede oorlog, worden veel mooie nieuwe initiatieven genomen om het leven vorm te geven. Rotterdam lijkt nog steeds gedreven door die geschiedenis.
En nu?
Ondertussen vraag ik me af in hoeverre er ook oog is voor duurzaamheid en natuur in de omgeving. Blijven we met zo’n geschiedenis daar ook oog voor houden? Voor niet alleen opbouw in de fysieke zin maar ook voor een leefbare gezonde omgeving? Voor vitaal en gezond voedsel. Wordt er ook plaats gemaakt voor “stads”landbouw? Lokaal geteelde voeding met zorg voor de aarde en op een natuurlijke manier geteeld?
In een stad is voeding overal te vinden maar waar het vandaan komt zie je niet.
En we weten ondertussen dat 70-80% van het voedsel in de supermarkt (ultra)bewerkt is en daardoor weinig voedingsstoffen en vezels bevat. Dus werken aan de toekomt van een stad en dit onderdeel vergeten biedt dan toch geen goede basis.
De stadstocht leidt ons vervolgens naar een mooi klein theatertje. Een mooie voedingsbron voor je hart en geest.
Bij de Maas komen we langs een gedenkmonument over de Razzia’s die daar in november 44 hebben plaatsgevonden, waar veel mannen afgevoerd werden naar werkkampen in Duitsland.
Onze eigen geschiedenis naast wat er nu allemaal in de wereld gebeurt, zou ons toen moeten doen beseffen dat we een ander spoor moeten bewandelen om al dat vreselijke leiden voor jaren daarna te voorkomen.
De stad Rotterdam “leest” zichzelf in al zijn beelden en gebouwen en zou een belangrijke spiegel kunnen zijn voor deze tijd.
Naar Huis
Na de rondtocht wacht ons een heerlijke biologisch en vegetarische maaltijd in huize Piet en we praten na over de opgedane ervaringen. De fietstocht was veel meer dan alles wat we hebben gezien.
Tijdens de treinreis op weg naar huis lees ik een roman dat gaat over het leven van een Turkse en Armeense familie, hoe het leiden voortgekomen uit de geschiedenis zich voortzet in hun huidige leven, geen weet hebben van elkaars perspectief vanuit de geschiedenis.
Mens, samenleving en natuur
Wat hebben mensen dan met natuur en duurzaamheid te maken vraag ik me op zo’n moment af.
Als we een duurzame samenleving willen zal de basis, vitale voeding en gezonde leefomgeving goed moeten zijn. De natuur is een ecologisch systeem, het één heeft het ander nodig om te kunnen leven, elkaar te versterken en zich te verdedigen. De mens is een onderdeel van het ecologische systeem.
Is ons grootste probleem als mens mogelijk dat we te veel in onze eigen “egoïstische” bubbel zitten met te weinig oog en verbinding voor wat er om ons heen speelt? Voor hoe we samen het pad op kunnen gaan voor een leven vol groei en bloei. Een kleurrijk leven?
Ik denk vaak dat dat niet moeilijk hoeft te zijn. Een kwestie van met elkaar een ander pad kiezen dan we gewend zijn?
Website ‘t Natuurlijk Huus
