Dag Narrige Neef,
Tjonge , ik was onder de indruk van je artikel over je sportieve staat van dienst op het voetbalveld. Weliswaar in het verre verleden, je huidige postuur leent zich niet meer zo voor een strak shirtje… Maar net zoals jij moet ik Buurman teleurstellen, verwacht van mij geen antwoord op voetbaltechnische vragen, ik ben namelijk een echte voetbalháter! Voetbalvandalisme, racistische spreekkoren, omkoopschandalen en corrupte organisaties, geldverslindende politie-inzet, allemaal dingen die op de koop toe genomen worden bij het betaald voetbal, bah!
Dat ik helemaal niets heb met dit spel om de lederen knikker (en de miljoenen knikkers die er in het betaalde voetbal omgaan) ligt in mijn jeugd. Mijn vader was dus wél een verwoed kijker naar betaald voetbal. We spreken nu over de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw, toen wij thuis via de antenne op het pannendak Nederland 1 en 2 en Duitsland 1, 2 en 3 konden ontvangen. Op de Nederlandse buis was Studio Sport te zien, met Henk Terlingen, Theo Reitsma en een jonge Mart Smeets. Duitsland vertoonde Das Aktuelle Sportstudio, ook nog eens met lange voor- en nabeschouwingen.
De wedstrijd werd afwisselend bekeken op Nederland of Duitsland, dat hing van het commentaar af. Vaders wil was wet in die tijd, de rest van het gezin moest óf meekijken, of zich koest houden en al zéker niet door het beeld lopen! Mijn moeder, zus en ik pakten liever een goed boek, mijn twee broertjes waren nog te klein om echt te kijken. Toen die jongens groter werden, gingen ze niet op voetbal, maar op andere sporten, tot frustratie van pa.
Maar toen kreeg mijn zus verkering, met een jongen die gymleraar wilde worden. Dat gaf mogelijkheden, maar helaas, deze aanstaande schoonzoon was een judo- en atletiekbeoefenaar. Alle hoop was op mij gevestigd, maar…ik kwam thuis met een paardenman! Toen hebben we pa maar een koptelefoon gegeven, zodat iedereen tijdens de sport-op-tv-tijd kon doen wat ie wou.
Mijn zus trouwde uiteindelijk met de sportleraar, mijn broers zaten op rugby en mountainbike en ik ben vanaf mijn vierde jaar lid geweest van de gymnastiekvereniging. Nog steeds trouwens, alleen heet het nu fitness.
Toch heeft de voetbalwereld mij nog eens benaderd; ik presenteerde in het dorp waar ik werkte, Lemele, het Lemelse feest, de muziekuitvoering, de intocht van Sinterklaas en wat er ook maar aan elkaar gepraat moest worden. Op een dag bestond de voetbalvereniging in Lemele 40 jaar en hield een receptie met alles erop en eraan. Bobo’s van de KNVB, leden, oud-leden, ereleden, een heel feestprogramma.
En aan mij de vraag, of ik ceremoniemeester wilde zijn? Natuurlijk! Maar ik heb in de volle kantine wel bovenstaande geschiedenis, natuurlijk nog een beetje aangedikt, in geuren en kleuren verteld. Daar konden de voetballiefhebbers wel om lachen, ik kreeg zelfs nog het aanbod voor een cursus traumaverwerking …
Maar goed, laten we de aandacht maar richten op andere zaken. 2023 wordt het Europees Jaar van de Vaardigheden. Het voorstel van de Europese Commissie besteedt veel aandacht aan het bevorderen van digitale vaardigheden, meer ICT-specialisten en een sterke arbeidsmarkt.
Nou denkt TheeTante eigenlijk, dat we veel meer hebben aan vaardige timmerlui, loodgieters, monteurs.
Wat vinden jullie daarvan, Buurman/ Buuv/ Neef?
Meer Straatpraat artikelen klik hier.
