Het is interessant de oorlog te bekijken als grensoverschrijdend gedrag, zoals je dat in je vorige stuk deed, Narrige Neef. Gek genoeg ís een oorlog ook gewoon grensoverschrijdend, maar door Marco en Ali B heeft dat woord een andere lading gekregen.
Een grens is eigenlijk maar een raar dingetje. Een lijntje, waar we met de rug naar toe leven en waar ze aan de andere kant een heel ander leven leiden. Op landkaarten is het een stippellijntje. Als je achter Hardenberg de grens overfietst ervaar je na 50 meter al een ander landschap, terwijl je dan alleen maar een denkbeeldige grens overstak. Een kanaal, een spoorlijn, een weg, dat zijn min of meer echte grenzen, dat ze vroeger in het dorp aan de andere kant van het Scholtenvoorderleidinkje, niet meer dan een sloot andere dialectwoorden hadden. Maar een niet echte grens? Gek hoor.
In persoonlijk gedrag is het ook vaak een stippellijntje tussen wel of niet over de grens. Ik ben mijn leven nog eens langsgelopen en kwam nog wel wat grensjes tegen. Dat ik met mijn hoofd buiten het raam de auto over de mistige weg stuurde, tot ik per ongeluk de ruitenwisser aantikte. Bleek er helemaal geen mist, ik had gewoon te veel gezopen. Of die keer dat ik zo hard over de Schoonhetensweg reed dat ik in een bocht de spiegel van de auto op een boom er af reed. Twee keer diep over de stippellijn. Zonder erger.
In de journalistiek ben ik ook wel wat grensoverschrijdende boemannen en -vrouwen tegengekomen. Vroeger bij de concurrent-krant. Later bij de Regionale Omroep. Man man, wat een asociaal volk liep daartussen.
Nog steeds wel. Ik kom ze nog steeds tegen, zich onverantwoord gedragende dorpsgekken die de pet van journalist niet passen, maar het is een vak zonder beroepscode dus iedere idioot kan het. Gif voor de samenleving is dat. Schuldige bla-bla-bla.
Marc O heeft het grensoverschrijdend gedrag een geheel nieuwe dimensie gegeven. Hij ging naar België. En gek genoeg ga je dan denken dat het misschien ook allemaal nog wel meeviel wat ie gedaan had. Helemaal toen ik een studente over haar eerste goede stapavond na de corona hoorde vertellen. Een dronken man die tegen haar op stond te rijden, intimiderende opmerkingen, en buiten een knokpartij en twee jongens die omarmd verwoede pogingen deden elkaar overeind te houden. Welkom in het altijd gezellige uitgaansleven van Deventer, waar ieder weekend wel wat te vechten valt.
Ik had een baas die mij kutwerk gaf en me daarna tijdens het functioneringsgesprek onvoldoende beoordeelde wegens te laag vertoond niveau. Ik vind dat grensoverschrijdend. Zij vond het grensoverschrijdend dat ik een vernietigende beoordeling over haar toevoegde aan dat verslag en dwars door mijn handtekening schreef dat die alleen geldig was mét de bijlage.
En wat te denken van de baas die mijn buurman belde of die even in de gaten wilde houden of dat ik wel echt ziek was. De buurman tipte mij. En ik heb mijn baas geadviseerd beter maar aan de andere kant van het land verder de beest als manager uit te gaan hangen. Nu zitten ze er ergens bij een HBO in Rotterdam mee.
Heeft dit verhaal ook nog een moraal? Ja, ik geloof het wel. We zijn nu verontwaardigd over grensoverschrijdingen van een paar BN’ers. Maar zit het eigenlijk niet overal? En zijn roken op een terras, gif in de landbouw en vet mestende reclames ook eigenlijk niet grensoverschrijdend?
Meestal onthoofden we de boodschapper. Tot er een tipping point bereikt is. Dan is de wereld ineens te klein.
Benieuwd naar de reactie van TheeTante!
