Dag Buurman en NarrigeNeef,
Hèhè, jullie TheeTante laat weer eens wat van zich horen. Ja, ja, je weet wel, druk geweest met van alles en nog wat. Daar hoorde ik gisteren een mooie reactie op; ik ben niet druk, maar wel altijd bezig! Klinkt heel wat positiever, net zoals Herman Finkers zegt in de film ‘De beentjes van…’: “Het hef gin nut, maor wel zin.”
En waar was ik dan allemaal wel mee bezig, de laatste tijd? Met diverse dingen. Allereerst met mijn laatste project: de bugel. Ik leer op mijn oude dag bugel spelen, wat zeg je daar van? In februari las ik in de krant over muziekvereniging ‘Ons Genoegen’ (ze hebben altijd van die mooie namen, nooit eens “Vals maar krachtig”) uit Heino, dat zij een succes lesmethode hadden ontdekt, waarin je na slechts tien lessen de grondbeginselen van een muziekinstrument én het notenschrift onder de knie krijgt.
Voor ieder die er spijt van heeft dat hij/zij nooit heeft leren musiceren! Grijp je kans! Nou, dat heb ik gedaan. De meeste mensen die hier op af kwamen, waren herintreders, die dertig, veertig jaar geleden op muziek hadden gezeten. Die pikten de draad zo weer op, na een beetje roestig oefenen in het begin. Maar ik begon bij nul! Ja, vroeger wel blokfluitles gehad op de Pedagogische Academie, maar die leraar was toen overspannen en er kwam niet veel terecht van dat gepiep op het jammerhout. Ik heb me al die jaren door de muzieklessen heen gebluft, wel veel gezongen met de klas, maar meer dan een toon aangeven zat er niet in. Wat wil je spelen, werd me gevraagd. Doe maar iets, was mijn zorgeloze antwoord. Ik kreeg toen een bugel in de handen gedrukt, een soort compacte trompet. Daar zitten drie knoppen op, dus ik dacht: hoe moeilijk kan het zijn? Dat bleek wel even anders te liggen, maar oefening baart kunst, nietwaar? Hond werd gek, kippen van de leg, man vlucht richting café…
(tekst loopt door onder afbeelding)
Het tweede project is ook een mooie: ik heb weer een nieuw Kletsmaatje. Een poos geleden las ik iets over ‘Het begint met taal’. Aangezien ik een liefde heb voor mooie zinnen, leuke uitdrukkingen en een uitgebreide woordenschat, ben ik verder gaan kijken en kwam op de site van Kletsmaatjes. Hun doelstelling: Iedereen moet de kans krijgen om mee te doen in de samenleving en zich te ontwikkelen. Dat gaat niet als je de taal niet beheerst of als je geen sociale contacten hebt. Taalcoaching zorgt ervoor dat mensen die elkaar anders niet ontmoeten met elkaar in gesprek gaan. Nieuwkomers worden dankzij taalcoaching – online of fysiek – sneller wegwijs in de maatschappij. En vrijwilligers en nieuwkomers leren over elkaars cultuur.
En zo klets ik nu online met mijn derde Kletsmaatje alweer, een jonge vrouw uit Saoedi-Arabië. Daarvoor heb ik al gesprekken gehad met een Pakistaan en een Turkse dame. Je wordt aan elkaar gekoppeld door een coach, die de wensen en interesses van beide partijen probeert te matchen. Hartstikke leuk en het geeft veel voldoening, zo’n wekelijks gesprek over van alles en nog wat, met als doel de spreektaal van ons o-zo-lastige Nederlands beter te beheersen, mijn horizon te verruimen en een steentje bij te dragen aan een betere wereld. Ik kan het iedereen aanbevelen, kijk er eens naar en heb je een uurtje in de week over; doen!
Wat wilde ik met deze verhalen nu duidelijk maken, Buurman en Neef? Dat je soms even niet met wereld- of lokale politiek bezig moet zijn, maar positieve projecten kunt zoeken. Voor jezelf, voor een ander en voor dat kleine kruimeltje invloed dat jij hebt op je omgeving!
Wanneer heb jij voor het laatst iets nieuws gedaan? Wie geeft hierop antwoord? Jij, Buurman?
