Rib’s&Blues is weer van start gegaan. Het festival voor ‘blues, bluesrock en americana’ is al weer aan de 25ste editie toe en trekt vanaf het begin bluesminnend Nederland (en daarbuiten) in het Pinksterweekend naar Raalte. Maar Sallanders komen er ook op af, in grotere getale dan dat er logischerwijs bluesliefhebbers in Raalte zijn. Die komen gewoon voor het feestje!
Dat feest begon dit jaar zo blues als maar kan: met Grollo, de coverband van Cuby, de grootste bluesband die Nederland ooit kende. De echte liefhebbers wisten dat en waren daarom al vroeg naar het festivalterrein op de Domineeskamp gekomen (waar de dominee overigens al lang geen bezwaar meer heeft tegen de manier waarop Salland haar Pinksterense zondagrust invult).
Voor die vroege gasten werd het een lange avond omdat Ilse de Lange pas tegen middernacht haar opwachting maakte en dat wil je dan toch ook wel even meenemen. Blues, country, americana, het ligt allemaal dicht bij elkaar: muziek van de arbeider, van de katoenvelden, muziek voor tijdens het harde werken en voor de feestjes in de spaarzame vrije tijd. Muziek om uit het lijden te ontsnappen. Ilse de Lange haalt de country naar Nederland. In Amerika is ze kansloos vanwege de grote concurrentie, daarom kan ze al haar muzikale energie aan ons geven. Wat een fantastische artiest is dat!
Is het na de voedselbank, onbetaalbare energie, klimaat, toeslagen, boeren transitie, Groningen en arbeidsmigranten voor ons klotewerk niet de hoogste tijd voor Nederlandse blues?
The Analogues waren gisteravond hoe dan ook een vreemde eend in de blues-bijt. Ribs&Blues wordt met die keus in de line-up meer een breder muziekfestival dan alleen met blues. Voor die groep Sallanders alleen maar mooi! En die bluesliefhebber van heinde en verre, die komt nog steeds heel goed aan zijn en haar trekken. Kijk maar naar wat er vandaag en morgen allemaal op het programma staat. Met mainstage voor de diehard-bluesfan en het Deltapodium voor de onverwachte pareltjes die je dan daarna gaat volgen via Spotify, zoals de Reverend Peyton Big Damn Band die ooit eens hier was.
The Analogues
The Analogues doen The Beatles. Eigenlijk is het een coverband, maar dan wel een van het bijzondere soort. The Beatles gaven in 1969 op het dak van het hoofdkantoor van hun Apple Corps een ‘The Rooftop Performance’ dat later de naam ‘Get Back’ kreeg. Het was hun laatste liveoptreden.
Maar al drie jaar eerder gaven ze hun laatste officiële laatste optreden. Een jaar vóórdat Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band als album verscheen. Die plaat is dus nooit door de Beatles op het podium gebracht. Kon ook niet, want in de studio was het zo ingewikkeld gemaakt, met steeds maar nieuwe lijntjes toegevoegd, dat een live performance er eigenlijk niet in zat. The Analogues dachten daar ruim vijftig jaar heel anders over. Kosten nog moeite werden gespaard en het lukte: The Lonely Hearts Club Band ging live. En daar dan weer van heeft het R&B-bezoeker van kunnen genieten. Je hebt er wel vijftien man voor op het podium nodig om het letterlijk na te spelen. En ook een stuk of zes backstage-mensen die snel gitaren wisselden en zelfs voor één nummer een andere piano het podium oprolden. En zag ik nou de saxofonist ook zes seconden even een blokfluit spelen?
Uiteindelijk hebben de Analogues zich verbreed en spelen ze meer Beatles dan alleen Sgt Pepper, maar wel allemaal tot in de puntjes nagedaan. Wat ze daarmee ook aan het licht brengen is dat we de Beatles waarderen op wat ze toen maakten met de techniek van toen. Als ze hadden doorgespeeld, net als de Stones (ik gooi hem er toch maar even in), dan waren die oude nummers doorontwikkeld, met de techniek mee kwalitatief nog hoogwaardiger geworden. The Analogues bewijzen dat.
Entree
R&B is dit jaar met entree. Een tientje voor de hele dag. Gisteren was het daarom niet gevaarlijk vol. En voor vandaag en morgen kun je gewoon kaartjes bij de entree kopen.
