Door Annette Kiekebosch
De voorstelling “Zing mee met Annie M.G.” werd een feest van herkenning én verrassing. De opening met Dikkertje Dap zette direct de toon: het publiek zong vrolijk mee, van kleinkind tot grootouder. Liedjes als Pippeloentje, Spin Sebastiaan, De geit van dokter Sanders is anders, Plasje met tasje en Het lepeltje in de chocomel rolden als vanzelf mee over kinder- én volwassenlippen. Soms stout, soms poëtisch, soms ontregelend – maar altijd vol taalplezier.
Stephanie Struyk en Nol Havens brachten de liedjes met zichtbaar plezier en grote muzikaliteit. De begeleiding door het klassieke Dutch String Collective gaf de voorstelling een warme, theatrale gelaagdheid. Soms ingetogen, soms swingend, altijd passend bij de grillige genialiteit van Schmidt.
Tussen de liedjes door bracht Erik van Muiswinkel luchtige én liefdevolle verbindende teksten. Met zijn karakteristieke vertelstem loodste hij het publiek door het leven en werk van Annie M.G., en vertelde hij onder meer het sprookje van de prinses, de draak en Joris – een verhaal dat net als haar gedichten balanceert op de rand van absurd en wijs.
Een bijzonder moment ontstond toen kinderen werden uitgenodigd op het podium bij het lied De brievenbus die niet meer wou. De interactie gaf een extra dimensie: jonge kinderen die zich zichtbaar verwonderden en ouders die zich terug lieten voeren naar hun eigen jeugd. Het plezier spatte ervan af.
Sommige liedjes waren overbekend, andere waren verrassingen voor het publiek. Maar het maakte niet uit: de zaal luisterde en zong mee, in een sfeer die het midden hield tussen kinderfeest en nostalgisch eerbetoon. Het meisje met de nylon haren uit de toren – “lekker stout” – werd even écht, daar in Zwolle.
Conclusie
“Zing mee met Annie M.G.” is meer dan een voorstelling – het is een ode aan taalplezier, fantasie en het vermogen om te verwonderen, generaties lang. Met een sterk muzikaal ensemble, drie ijzersterke performers en natuurlijk de onovertroffen teksten van Schmidt, werd het publiek getrakteerd op een voorstelling die even sprankelend als troostrijk was.
De Spiegelzaal mocht zich even omdopen tot Annie’s wonderkamer. En wie erbij was, verliet die kamer met een glimlach – en een liedje in het hoofd.
