Spookverhalen zijn van alle tijden, maar door de digitalisering komt er een nieuwe dimensie bij. Als je jouw ziel en zaligheid digitaal maakt, is de stap naar verder leven naar je dood namelijk niet ver weg meer.
In ‘Nachtzijde van de rivier’ staan een paar prachtige nieuwe spookverhalen opgenomen. Een echtpaar dat vier hoog drie achter woont, schaft zich een virtueel vakantiehuis aan, aan de kust. Compleet met digitale buddy die weet wat er in de weekenden te beleven valt. Plots overlijdt je man en dan blijkt dat hij er in zijn digitale leven een dubbelleven op nagehouden heeft. Boos begin je een relatie net zijn buddy…
Het klinkt als een verhaal uit een rariteitenkabinet. Maar als je er goed over nadenkt zou het zo maar eens bewaarheid kunnen worden, nu we ons ‘zijn’ aan ’the cloud’ hebben toevertrouwd. Daarmee lijken de spokenverhalen ineens echte verhalen te kunnen worden. En daarbij: als het in de digitale wereld ineens kan, waarom zou het dan zonder computers niet kunnen? Als je ziel aan de computer kwijt kunt, is het dan eigenlijk ook niet logisch dat de ziel ook buiten de computer om kan rondwaren?
Die gedachte maakt ook andere spookverhalen in ‘Nachtzijde van de rivier’ extra interessant. Geesten oproepen met een glas op tafel en de letters van het alfabet er rond omheen, we hebben het allemaal wel eens gedaan. Spannend! En iedereen zweert met zijn hand op het hart dat hij niet gestuurd heeft richting goede antwoorden. We geloven er heilig in of verwerpen het. De antwoorden die je doorkrijgt van gene zijde blijven hoe dan ook de gemoederen bezig houden. Al helemaal, nu die antwoorden digitaal aangestuurd kunnen worden en algoritmes alles van je weten. Want de antwoorden van de overledene zijn ineens een stuk realistischer, je kunt de gedachtegang herleiden tot hoe de overledene er over dacht.
De spookverhalen van Jeanette Winterson zijn daarom extra spannend om te lezen. Want misschien bestaan spoken wel echt!
