Je hebt drie opties in de samenleving. Je blijft in de bubbel van je opvoeding, je kiest radicaal de andere kant of je zoekt je eigen weg. Ik vond dat wel een mooi raamwerk dat Sezgin Gúleç schetste in het Hoftheater afgelopen vrijdag. Schrijfstere Lale Gül vluchtte uit de thuisbubbel, maar staat nu aan de radicaal andere kant, stelt Gúleç. Wat is dan het punt dat je maakt. Ja, dacht ik, zo heb ik dat nog nooit bekeken. Wel die derde optie van je eigen pad gaan en je eigen plan trekken. “Meestal een eenzame weg” stelt Gúleç. Herkenbaar.
Twee gasten in de zaal kozen ook hun eigen weg. Al na tien minuten stonden ze op en verlieten ’t Hoftheater. Vermoedelijk om Sezgin Gúleç een paar keer heel nadrukkelijk ‘kanker’ als voorvoegsel gebruikte. “Maar wat is daar dan precies erg aan? Ja, omdat jullie allemaal wel iemand kennen die gestorven is aan kanker. Maar wat als ik steeds ‘hartaanval’ zeg dan?” Mooie overweging.
Sezgin Gúleç speelt in zijn show voortdurend met verschillende werkelijkheden. Turk en Nederlander. Randstad en Salland. Achterstandswijk en gymnasium. Best confronterend als je al die verschillen vanuit net iedere keer de andere kant bekijkt dan de man op het podium. Het blijft een hele tour steeds dat besef voorrang te geven op de mening die al lang klaar stond. Maar ja, dat komt ook wel omdat Gúleç de confrontatie aan gaat. Zijn show heet niet voor niets ‘wild, barbaars & bloeddorstig’.