Ik ben bij een lezing van Thomas Rau geweest in het Raalter Hoftheater, waar Salland Café hem uitnodigde. Het was een prachtige lezing. Over anders denken.
Dat hij namens Schiphol bij Philips licht kocht. Geen lampen, geen armaturen. Nee, licht. “Kom maar met een prijs en reken de stroomkosten ook maar door.” Bij Philips wisten ze eerst niet wat ze er mee aan moesten, maar al snel gingen ze de LED-lamp anders construeren: met het relais niet in de lamp, maar aan de buitenkant. Want dat dingetje ging nog wel eens kapot en is nu te vervangen zonder dat je de hele lamp weg moet gooien.
Je gaat direct anders denken als je de eigenaar van de lampen blijft.
Ander voorbeeld: een gebouw moest een stalen dak hebben en als je dat bij aanbesteding wegzet heeft de aannemer belang bij veel staal verkopen. Dat is winst. Rau vroeg een producent van achtbanen naar zijn krachtenberekening want als er nou ééntje deskundig is in een zo sterk mogelijke constructie voor zo weinig mogen gewicht, dan is het wel de achtbaanproducent voor rondreiziende kermissen.
En zo ontstond er een ijzersterke dakconstructie met zo weinig mogelijk ijzer.
Material Matters staat vol met dit soort voorbeelden. Maar het is vooral een boek met de richtlijn hoe je dat denken op gang brengt: geef materiaal een waarde en een paspoort. Grondstof blijft dan eigendom van degene die het delft, iedere keer als iemand er waarde aan toevoegt, moet dat de juiste geldstroom opleveren. Je zult dan zien dat iedereen alles op alles zet minder grondstof nodig te zijn, maar vooral ook iedere grondstof probeert her te gebruiken.
Want materiaal doet er toe! De tijd van weggooien op de afvalberg is voorbij.
