Voedsel was er voordat de mens op aarde kwam en voedsel is er ook nog als de mens er niet meer is. Carolyn Steel beschrijft in ‘Wat gaan we eten’ het belang van voedsel. Net wat we vandaag eten, maar hoe de wereld gevormd is rondom ons eten. Na 400 bladzijden kun je niet anders dan de conclusie trekken dat we er als mens maar mooi een zootje van hebben gemaakt, dat we ons zelf regelrecht de afgrond in eten.
Maar goed eten kan de wereld ook redden, is eigenlijk nog een veel belangrijker boodschap van de auteur, die zeven invalshoeken kiest om uit te leggen waarom we er voor staan zoals we er voor staan. Ze omschrijft wat voedsel eigenlijk is, hoe ons lichaam zich verhoudt tot voedsel, wat hebben van een thuis doet met eten, hoe de samenleving invloed heeft op voedsel, wat stad en platteland met de mensheid doet en hoe we natuur en tijd in relatie tot voedsel moeten zien.
Denk niet dat je zelf ook wel een beetje kunt invullen wat er in die verschillende hoofdstukken staat. Steel gaat gerust diep de geschiedenis in, haalt er filosofen vanuit meerdere eeuwen bij en laat de gevolgen van tijdsgewrichten zien. Ik heb ezelsoortjes op bladzijden gemaakt waar ik interessante informatie tegenkwam. Ik geloof dat ik op die manier wel een kwart van de pagina’s gemarkeerd heb. Echt een boek dus, dat je eerst van A tot Z leest en dan later nog een keer om je die tweede keer de inhoud eigen te maken.
Als ik zo terugblader naar ezeloor-pagina’s kom ik terug in Parijs waar in fabriekshallen zo groot als een dorp 24-7 vrachtwagens aan en af rijden om voedsel te verspreiden over het land. Overal heerst haastige spoed, tijd is geld, bodemprijzen geliefd. Als je daar als buitenstaander naar kijkt besef je hoe zwak én hoe ziekmakend ons voedselsysteem is.
Ik lees terug over anarchisme als politieke stroming, waarbij het land weer van de samenleving is in plaats in handen van een de rijke een procent die nu de dienst uitmaakt en alleen maar uit is op nog meer macht.
En dat ezelsoor bij het strand van Devon waar Steel leert hoe sensationeel de smaakexplosie is van eten dat je uit de natuur haalt. Wel wat anders dan die voormalige akkerhectares in Amerika waar kruiden resistent zijn geworden tegen roundup en bewijzen dat je die tegennatuurlijke wedstrijd met de natuur toch niet wint.
Want daar gaan de meeste ezelsoortjes over: als we ons huidige leven inrichten met de natuur, dan zijn we hier als mens niet teveel op aarde. En wat een geluk: ons voeden samen met de natuur is meteen ook de lekkerste en gezondste manier om ins te voeden. Dus wat gaan we eten? Laten we het de natuur vragen. Volgens de wetten van Sitopia: Sitos is voedsel en topos is plek. Dat we leven in een wereld die wordt vormgegeven en bepaald door voedsel.
Lijkt interessant, maar voor mij staat één vraag bovenaan:
Gaan al die stellingen ook op bij de 8 miljard aardbewoners die er binnenkort zijn, waarvan de meesten opeengestapeld- letterlijk- in een aantal metropolen.