Jente Posthuma schrijft in het boek Heks! Heks! Heks! over vrouwenonderdrukking. Ze vertelt via een aantal sagen hoe vrouwen het te verduren hadden, op het rauwe platteland van Salland. Maar dan zo ineens beland je als lezer in het heden en zie je dat het in onze MeToo-samenleving nog steeds is als het altijd was.
Ik had een keer een gesprek met een collega over wisselende seksuele contacten. Wat hem betreft was dat stoer voor een man, maar een vrouw… dat was in zo’n geval een slet.
En van de week vroeg Roxane Knetemann ‘de mannen aan tafel’ van Vandaag Inside wat dan het verschil was tussen een mannelijke prostituee die als escortservice met vrouwen op pad ging of een vrouwelijk prostituee die mannen escort verleent. René van der Gijp kreeg het niet voor elkaar gekochte seks vanuit het standpunt van de vrouw als inkoopster te bekijken.
Voordat we allemaal gedwongen werden in één god te geloven, schijft Jente Posthuma, waren het vaak wijze vrouwen waar je voor raad en daad aanklopte. Het geloof in die ene god kon er niet mee overweg dat sommige mensen meer zagen dan met de reguliere zintuigen die we hebben. Daar waar dat voor het christendom een zege voor de gemeenschap was, werd dat later een angst-tegenstander. Dus op de brandstapel met die vrouwen! Eerst werden ze verkracht, daarna in elkaar geslagen en dan ook nog verbrand.
Maar de heks van Lettele weet de brandstapel van Espelo te ontwijken. De brandstapel zelf is wel blijven bestaan. Vanavond gaat de fik er weer in.
Heks! Heks! Heks! begint als volgt:
In de vijftiende eeuw woonde er in Lettele een heks, wat op zich niets bijzonders was want in die tijd noemde men veel vrouwen zo. Vrouwen die arts of verloskundige waren. Vrouwen die lazen. Vrouwen die niet wilden trouwen. Kinderloze vrouwen. Vrouwen die hard praatten. Vrouwen ie genoten van seks. Vrouwen die woonden in de buurt van mensen die door ziekte of ongeluk waren getroffen. Oude vrouwen. Vrouwelijke familieleden van iemand die was beschuldigd van hekserij. Vrouwen die erg aanwezig waren. Vrouwen die zich vaak terugtrokken. Vrouwen die zelfden de mis bijwoonden. Vrouwen die altijd de mis bijwoonden. Vrouwen met een bleke huid. Vrouwen met een donkere huid… en dan gaat Jente Posthuma nog even verder.
Uitgeverij Pluim schrijft op de achterkant van het boek dat Posthuma de thematiek op een geestige manier beschrijft. Een mooie zin in dat opzicht gaat over de gespierde benen van een boerenknecht. Die zouden in een maillot veel mooier uitkomen.
Tegelijk heeft die geestige manier ook iets beangstigends: de lichtvoetige manier waarop beschreven wordt hoe mannen met vrouwen omgaan is in de kern vooral schokkend. Maar die komt wel prachtig boven water door er over te beginnen vanuit de sagen van vroeger, zodat je via de Witte Wieven van toen ineens in het heden aan het denken gezet wordt.
Een boek dat zeker mijn interesse heeft gewekt.
Voor wie ook geïnteresseerd is, hierbij de verkooplink: https://uitgeverijpluim.nl/heks-heks-heks
Ik zag dat het boek (nog) niet op lezersplatform Hebban staat. Wellicht het overwegen waard. Je kunt daar een hoop lezers mee bereiken.