We deden een leuk spelletje toen we de zaal inliepen van het HOFtheater. Om de beurt raden Harrie en ik of de andere gasten Stonesfans waren of toch voor de Beatlesmuziek kwamen. Zelf wezen onze kaarten ons de plek in het midden van de zaal, de plek voor ‘de twijfelaars’. En ook onze buurman en buurvrouw bleken zowel van de Beatles als van de Stones te houden, en ja dat kan dus (bewezen ze later op de avond door op beide ‘bands’ enthousiast mee te swingen). Maar een bijzonder concept blijft het, een battle tussen de muziek van The Stones en The Beatles op één podium en in één voorstelling.
De voorstelling werd bedacht door Syb van der Ploeg, bekend van De Kast, en werkte in Raalte prima. Afgewisseld door korte verhaaltjes van en over de verschillende muzikanten werden de mooiste nummers van de beide grootmachten uit de popmuziek ten gehore gebracht. Op de aankondiging stond dat – indien je kaartjes zou kopen – je goed moest opletten in welk vak je terecht kwam. Links was voor de Stones-fans en rechts mochten de Beatlesfans plaatsnemen. En zoals gezegd de twijfelaars en gemengde paren moesten dan maar in het midden gaan zitten. De bedoeling is natuurlijk om zo een ‘zij tegen ons’-sfeertje te creëren net als op het podium. De Stoneskant bleek zeker in het begin echter een stuk harder te juichen dan de andere kant van de zaal waardoor die sfeer een beetje uitbleef. Maar dat past natuurlijk weer perfect bij het imago van de beide bands, de één onvervalste luidruchtige rockers, de ander toch een beetje meer de gentleman-groep. Gelukkig kwam het al snel goed.
Klasbakken op het podium
Dat die sfeer er toch kwam heeft alles te maken met de kwaliteit van de muzikanten. Soms luid meeklappend en zingend, soms ademloos luisterend en op het eind van de avond meeswingend en juichend ging het publiek steeds vaker uit z’n dak. Naast Syb van der Ploeg – die op overtuigende wijze de rol van Stoneszanger Mick Jagger voor zijn rekening nam – stonden er nog zes muzikanten op het podium, stuk voor stuk klasbakken. Sommige hebben van zichzelf al een geweldige naam, zoals meestergitarist Harry Sacksioni. Anderen, bijvoorbeeld Manny (Emauele) Angeletti, kent het grote publiek in Nederland een stuk minder. Maar deze Italiaan is wel één van de bekendste Paul McCartney-vertolkers die te vinden is en gooit al tien jaar hoge ogen in de Londense musicalwijk WestEnd met Let it Be. Als je niet beter wist zou je zo maar geloven dat de jonge Paul zelf op het podium stond, zowel qua fysiek als qua zang.
Het genoemde trio wordt aangevuld met Edward Reekers, Hubert Heeringa, Peter Krako en Maarten Molema. Als gezegd stuk voor stuk geweldige muzikanten. Maar als we dan toch iemand moeten noemen waarover wij de loftrompet (of beter gezegd de lofsaxofoon) willen steken is het wel Hubert Heeringa. Meestal verstopt achterop het podium zorgt deze multi-instrumentalist ervoor dat alles nummers – of ze nu van de Stones of de Beatles zijn – kloppen. Soms met spetterend trompetspel, soms met een heel klein riedeltje op de achtergrond. En het was juist toen hij wel op de voorgrond trad – letterlijk – dat de zaal helemaal los ging. Wat een saxofoonsolo!!!
Winnaar
De (gespeelde) competitie tussen de muzikanten op het podium kwam steeds beter op gang, behalve dan bij Sacksioni. Dat is immers de enige muzikant, zo vertelde hijzelf, die van beide bands écht evenveel houdt. De anderen zijn of fervent Beatles-fan (bijvoorbeeld Edward en natuurlijk Manny) of fervent Stones-liefhebber zoals Syb en Peter. Dat belet ze overigens niet om ook bij de nummers van die andere band vrolijk en goed mee te spelen. De echte climax kwam – zoals het hoort – aan het eind. En daar waar de linkerkant van de zaal aan het begin dus het hoogste woord had, was het toch de rechterkant die de battle won. Want op het slotnummer Hey Jude ging het dak er helemaal af. Een prachtig eind van een geweldige avond.
