Dit keer was mijn voorbereiding waardeloos.
Om de week schrijf ik, in het weekend, een stuk over preppen voor Hier in Salland. Maar dit weekend stonden heel andere dingen op de planning. Met in mijn achterhoofd dat ik dan op maandag, bij hoge uitzondering dinsdag, wel achter de laptop zou gaan zitten, ging ik vol vertrouwen het weekend in.
Ik ben Anneke Blom, schrijfster van het boek ‘Prepper – voorbereiden op grote en kleine noodsituaties. En zombies’. Hierin probeer ik de lezer bewust te maken van het nut van preppen en bied ik handvatten om hiermee zelf te starten. Van het praktisch aanleggen van een voedselvoorraad voor een ‘bug in’ tot het hebben van vaardigheden en het kunnen communiceren in tijden van nood. Zie ook prepperboek.nl of mail me via info@prepperboek.nl
Mijn weekend stond in het teken van autorijden. Ik heb een zogenaamde ‘runner’. Als ik er over nadenk blijk ik veel dingen te hebben en te zijn die uitleg behoeven. Ik rij mee met barrelrally’s, die we ‘runs’ noemen. De bekendste is denk ik wel de Carbagerun. De auto waarin je rijdt wordt daarmee automatisch je runner. Wat voor auto het is? Oud, gammel, net APK-waardig en vooral voorzien van heel veel lampjes, toeters, bellen en stickers. De run zelf is een georganiseerde autorit, meestal meerdere dagen, waarbij je opdrachten krijgt om uit te voeren. Het is geen race, geen tijdsdruk, de route die je krijgt is niet verplicht. Dus eigenlijk is het in een gekke auto lol maken onderweg op leuke landelijke weggetjes.
Als het goed is heb je enigszins een beeld bij de auto. Niet per se al te betrouwbaar. Dus wanneer je een lange rit gaat maken moet je goed voorbereid op weg. Ik ben pechhulp bij de ANWB afgesloten, maar dat houdt praktisch gezien in dat als je met stukken komt te staan, ze water in je koelsysteem gooien en je afslepen naar de dichtstbijzijnde parkeerplaats. True story. Bovendien houdt die service voor mij op zodra ik de landsgrens passeer. Dit weekend zou plaatsvinden in Duitsland, dus mijn ANWB-pasje kon ik wel thuis laten.
Maar, goed voorbereid op weg dus. Allerlei vloeistoffen mee; olie, koelvloeistof, WD40. Maar ook sleepkabel, spanbandjes, duct tape en dat soort dingen. Ik trof zelfs een hele koffer met schroevendraaiers aan in de kofferbak; die had mijn man ingepakt. Ik heb andere dingen nodig bij autopech, namelijk voer. Als ik een tijd aan de kant van de weg moet staan, of trouwens ook als ik lang in de auto moet zitten, dan heb ik graag wat te eten en te drinken. Dus hop, ook nog een kratje (het is dan ook voor het hele weekend he) met eten mee. Een betere voorbereiding, op autopech, had ik niet kunnen hebben.
Maar dan gaat ineens je auto níet kapot. De mijne in ieder geval. Na zondagavond was de score van uitvallers van de run 2. Wat meevalt. Hoewel. Te bedenken dat er maar 10 meereden, dan is 20% ineens wel veel. Maar mijn auto ging dus niet kapot. Maar we stonden toch nog een hele tijd aan de kant van de weg. “Polizei, folgen bitte”. Gelukkig wist ik daarvan nog wat het betekende, maar verder is mijn Duits sehr sehr slecht. Toen de agent me in het Duits begon aan te spreken en ik in het Engels zei dat ik geen Duits sprak, was is erg blij dat hij in verstaanbaar Engels doorging.
Dat mijn auto opvalt weet ik wel, en dat het een beetje op het randje is van wat toelaatbaar is op de weg, weet ik ook. Ik weet nu, na staande houden, zelfs nog iets beter de regels. Het komt er eigenlijk op neer dat als een agent me een bekeuring geeft voor de ‘niet originele accessoires’ op mijn auto, dat het gewoon een droeftoeter is. Want zolang alles maar zacht en niet scherp is blijkt het te mogen. Check. Weten we dat ook weer.
Maar wacht, ik dwaal echt zo ongelooflijk af. Ik begon met een waardeloze voorbereiding. Terwijl mijn autoritvoorbereiding top was! Spullen mee die niet nodig bleken, spullen mee die best fijn waren onderweg, weten wat de regels zijn zodat je de grens kunt opzoeken zonder er overheen te gaan. De waardeloze voorbereiding zit hem in dit. Dit stukje schrijven. Ik had dat vóór het weekend moeten doen. Toen ik nog vol enthousiasme en adrenaline zat. Niet nu, op de heetste dag van het jaar, met een slaaptekort van opgeteld 2 hele nachten. Woorden schieten door mijn hoofd en niet allemaal goet gespelt.
Voorbereidingen treffen doen we allemaal, eigenlijk wel de hele dag door. Niet alleen voor noodsituaties, maar ook zodat je ‘s avonds direct lekker je maaltje in de magnetron kunt opwarmen, zonder dat je bij 35 graden buitentemperatuur nog eens aardappels moet gaan staan koken. En die ‘preppervoorbereidingen’ op extreem warm weer die je misschien nog niet hebt gedaan; laat die heel even zitten. Het KNMI voorspelt alweer koelere dagen.
