Rory Gallagher, geboren op 2 maart 1948 in Ballyshannon, County Donegal, Ierland, en opgegroeid in Cork, werd al op jonge leeftijd gefascineerd door muziek. Op negenjarige leeftijd kreeg hij zijn eerste gitaar en begon zichzelf te onderwijzen in blues, folk en rockmuziek.
Hij werd sterk beïnvloed door legendarische artiesten zoals Muddy Waters, Woody Guthrie en Lead Belly, evenals door de opkomende rock-‘n-roll en bluesrockscène van de jaren vijftig en zestig.
Taste
In 1966 richtte Gallagher de bluesrockband Taste op, samen met bassist Eric Kitteringham en drummer Norman Damery. De band vergaarde snel een reputatie in de Britse en Ierse muziekscène door hun energieke liveoptredens en Gallagher’s indrukwekkende gitaarspel en zang. Taste bracht twee studioalbums uit, Taste (1969) en On the Boards (1970), voordat de band in 1970 uit elkaar ging. Het optreden van de band op het legendarische Isle of Wight Festival in 1970 was een belangrijk moment in hun carrière en zorgde voor verdere internationale bekendheid.
Na het uiteenvallen van Taste begon Rory Gallagher een succesvolle solocarrière. Zijn zelfgetitelde debuutalbum Rory Gallagher werd uitgebracht in 1971, gevolgd door een reeks invloedrijke en goed ontvangen albums zoals Deuce (1971), Blueprint (1973), Tattoo (1973) en Against the Grain (1975). Gallagher stond bekend om zijn ongeëvenaarde gitaarvaardigheden, zijn gepassioneerde zang en zijn authentieke blues- en rockgeluid. Hij ontwikkelde een loyale schare fans en werd geprezen door zowel critici als collega-muzikanten.
Gallagher was vooral beroemd om zijn dynamische liveoptredens. Hij toerde intensief en trad op op talloze festivals en in concertzalen over de hele wereld. Zijn energieke en gepassioneerde optredens maakten hem tot een van de meest geliefde live-artiesten van zijn tijd. Bekende livealbums zoals Live in Europe (1972) en Irish Tour ’74 (1974) vingen de essentie van zijn krachtige podiumaanwezigheid en zijn vermogen om het publiek te betoveren.
A Million Miles Away
Hoewel Rory Gallagher nooit grote commerciële hits had in de traditionele zin, wordt A Million Miles Away vaak beschouwd als een van zijn meest iconische nummers. Het nummer verscheen voor het eerst op het album Tattoo in 1973 en wordt gezien als een perfect voorbeeld van Gallagher’s meeslepende songwriting, virtuoze gitaarspel en emotioneel geladen zang. A Million Miles Away werd een favoriet tijdens liveoptredens en is sindsdien uitgegroeid tot een van de meest geliefde nummers van zijn repertoire. Het nummer weerspiegelt Gallagher’s unieke mix van blues en rock en zijn vermogen om diepe emoties over te brengen via zijn muziek. De gitaarsolo in het nummer is een van zijn meest gedenkwaardige en laat zijn technische vaardigheid en passie duidelijk horen.
(Lees verder onder afbeelding)
Het is een emotioneel nummer dat gaat over gevoelens van afstand en verlangen. Het beschrijft iemand die zich ver weg voelt van een geliefde of van zijn eigen leven, met een gevoel van verlorenheid en het verlangen naar nabijheid. De tekst drukt een soort eenzaamheid uit, maar ook de hoop om terug te keren naar een plek van verbinding.
De krachtige zang van Rory Gallagher en zijn gitaarspel versterken het gevoel van distantie en verlangen. Het nummer weerspiegelt zowel zijn persoonlijke worstelingen als een universele ervaring van het verlangen naar verbondenheid.
In de jaren tachtig en negentig bleef Gallagher toeren en muziek maken, ondanks gezondheidsproblemen die hem soms dwongen om rust te nemen.
Zijn latere albums, zoals Defender (1987) en Fresh Evidence (1990), toonden aan dat zijn creatieve vuur nog steeds brandde. Helaas verslechterde zijn gezondheid door een combinatie van leverproblemen en complicaties na een levertransplantatie. Rory Gallagher overleed op 14 juni 1995, op 47-jarige leeftijd, in Londen.
Zijn nalatenschap als een van de grootste gitaristen aller tijden leeft echter voort.
Songtekst
This hotel bar is full of people,
The piano man is really laying it down,
The old bartender is as high as a steeple,
So why tonight should I wear a frown?
The joint is jumpin’ all around me,
And my mood is really not in style,
Right now the blues flock to surround me,
But I’ll break out after a while.
Yes I’m a million miles away,
I’m a million miles away,
I’m sailing like a driftwood,
On a windy bay,
On a windy bay.
I’m a million miles away,
I’m a million miles away,
But I’m sailing like a driftwood,
On a windy bay,
On a windy bay.
Why ask how I feel,
Well, how does it look to you?
I fell hook, line and sinker,
Lost my captain and my crew.
I’m standing on the landing,
There’s no one there but me,
That’s where you’ll find me,
Looking out on the deep blue sea.
There’s a song on the lips of everybody,
There’s a smile all around the room,
There’s conversation overflowing,
But I sit here with the blues.
This hotel bar has lost all its people,
The piano man has caught the last bus home,
The old bartender just collapsed in the corner,
Why I’m still here, I just don’t know,
I don’t know.
I’m a million miles away,
A million miles away,
I’m sailing like a driftwood on a windy bay,
On a windy bay.
I’m a million miles away,
A million miles away,
I’m sailing like a driftwood on a windy bay,
Send me away…
Vertaling
Deze hotelbar zit vol mensen,
De pianoman speelt alles wat hij kan,
De oude barman is zo hoog als een toren,
Dus waarom zou ik vanavond een frons op mijn gezicht dragen?
De boel is in volle gang om me heen,
Maar mijn humeur is echt niet in de haak,
Op dit moment komen de blues naar me toe,
Maar ik kom er wel doorheen na een tijdje.
Ja, ik ben een miljoen mijl ver weg,
Ik ben een miljoen mijl ver weg,
Ik vaar als drijfhout,
Op een winderige baai,
Op een winderige baai.
Ik ben een miljoen mijl ver weg,
Ik ben een miljoen mijl ver weg,
Maar ik vaar als drijfhout,
Op een winderige baai,
Op een winderige baai.
Waarom vragen hoe ik me voel,
Hoe lijkt het jou?
Ik viel voor alles, haak, lijn en de sinker,
Verloor mijn kapitein en mijn bemanning.
Ik sta op de overloop,
Er is niemand anders dan ik,
Daar zul je me vinden,
Kijkend naar de diepe blauwe zee.
Iedereen heeft een lied op de lippen,
Er is een glimlach in de hele kamer,
Er is gesprek in overvloed,
Maar ik zit hier met de blues.
Deze hotelbar heeft al zijn mensen verloren,
De pianoman heeft de laatste bus naar huis genomen,
De oude barman is in de hoek in elkaar gezakt,
Waarom ik hier nog ben, weet ik echt niet,
Ik weet het niet.
Ik ben een miljoen mijl ver weg,
Een miljoen mijl ver weg,
Ik vaar als drijfhout op een winderige baai,
Op een winderige baai.
Ik ben een miljoen mijl ver weg,
Een miljoen mijl ver weg,
Ik vaar als drijfhout op een winderige baai,
Stuur me maar weg…
Videoclip
Dank je wel Henk voor het laten ‘herleven’ van – voor mij – één van de beste gitaristen ooit. Als medewerker bij het radioprogramma Bluesworld draai ik de muziek van Rory met enige regelmaat, daarnaast heb ik in mijn studio een groot deel van zijn albums staan. Voor heel veel bluesmuzikanten is hij nog altijd een grote inspiratiebron.
Een leuke aanvulling op jouw verhaal is dat een aantal van de iconische gitaren – maar bijvoorbeeld ook zijn dressingroom versterker – gewoon in Zwolle liggen. Vincent is een groot Gallagher liefhebber en verzamelaar van zijn spullen. Het bijzondere is dat hij het niet alleen laat bij verzamelen maar regelmatig mijn de gitaren op pad gaat en dan de bezoekers of muzikanten ‘gewoon’ laat spelen op de gitaren die hij dan bij zich heeft. Wil je er meer over weten, kijk dan eens op zijn facebookpagina: https://www.facebook.com/profile.php?id=100006383805521
Zeer interressant Martin, heb alleen geen facebook om die link re openen.
Is daar op een andere manier info over te vinden?