Een oproep aan lokale of regionale kunstenaars
’t Schilderieje ‘Who’s afraid of Red Yellow and Blue III’ van Barnet Newman, det in ’t Stedelijk Museum hing, wön in 1986 deur Gerard Jan van Bladeren met een stanleymes beschadigd.
Doar waan ze in Amsterdam uuteroard nie blíé met mà gelukkig was doar Daniel Goldreyer, een zeer gerespecteerd en gerenommeerd restaurateur die dit varkentie wè ēēm zol wass’n. En joa woarachtig, noa 4 joar had de man ’t dóék e-fixed en leek ’t schilderieje weer as vanouds.
Met de noadruk op ‘leek’.
Wat luu vèrtrouwm ’t nie en ’t Nederlaands Forensisch Instituut leut d’r een onderzuuk op lös woarvan op 8 september 1992 de uutslag bekend wön. Hieruut bleek det de Amerikaanse restaurateur ’t schilderieje had oaver-e-schilderd met een varfroller en met gewoone huus- tuun- en kökk’nvarfe en det dan ok nog teeg’n betaling van mà liefst €400.000,- !
Bie oons in Lutt’nbarg, woar ze gek op bienaam’ bint, had de naame Goldreyer noar ànleiding van die 4 ton, zo mà um-e-deupt kunn’n wön töt Gold-meier.
Een deskundige zei destieds oaver ’t schilderieje: “Het was een stomp vlak e-wön. Veur de restauratie kreeg ie, aj d’r veur steun, een bienoa psychedelische ervaring, ie vèrzeupm in een rooie ruumte. Doar was niks meer van oaver. Het was as of ie noe voor een gevarfde muure steun.”
Want in plaase van ’t schilderieje van 224 bie 544 cm op een arbeidsintensieve maniere minutieus op te bouwm deur tientallen miljoenen stippies te plaats’n mut Goldreyer e-dach hem van; ‘loat ik mà nie ol te muuluk dóén, zo’n groot dóék restaureern gíét velle rapper met een varfrolle.’
Dus toog hij noar de bouwmarkt, haaln humzelf zo’n varfrolle en gung ok nog ēēm bie de Hema langs veur wat varfe. Hij was nog wè zo kloek de goeie kleur te gebruuk’n want as hij ’t àn Mick Jagger en zien moat’n oaver e-loat’n had dan was ’t kunstwark, volgens de Stones, kats zwat e-wön want tenslotte zingt die van: “Paint it black.”
Disse hit uut 1966 hef 2 moal op de 1ste plaase stoane in de Nederlaandse Top 40. In ’t joar van uutgave en nog is een moal in 1990. En ok in de Lutt’nbargse Top700 vinne wie dit líédtie terugge in olle 4 de edities, zelfs telkens binn’n de top 60.
Deur ’t succes van de tullevisieserie Tour of Duty, woar het ’t titelnummer van was, zoj kunn’n denk’n det ‘Paint it black’ met oarlog van dóéne hef mà det is nie zo. ’t Gíét oaver een kjeal met stark depressieve gevuulens.
Oarspronkeluk was ’t bedoeld as een langzamer soulnummer. Mà tijdens de repetities ontsteun de snellere varsie en kwaam ok de sitar, bespeld deur Brian Jones, d’r bie. Oaver hum heb ik ooit dit Plaatnportret e-skreem.
Noe wul ’t geval det d’r oaver 2 joar, van 31 juli t/m 4 augustus 2026, weer een nieje Lutt’nbargse Top700 plaatsvindt.
De organisatie zol ’t fantastisch vin’ as wederumme juule kunstenaars uut Lutt’nbarg en umstreekn met zoll’n wull’n wark’n um van dit ànstoande lustrum een krankzinnig mooie editie te maak’n. Uuteroard met deur uulezelf e-maakte kunstwark’n.
Desnoods varft uule doarbie dan olles zwat. Want gezien ’t niveau van uule recente warken weet ik zeekes det zelfs dan nog de kwaliteit van ’t ‘opknappertie’ van Daniel Goldreyer in ieder geval ruumschoots wut oavertröfm.
Paint it Black met Sallaands’n ondertiteling
