Ik warke in de Zörg en een aantal joar’n e-leene maakn ik doar wat met wat een on-uut-wis-ba-re indruk op mie maakt hef. Ik kwaame doar nameluk een kjeal teegn (die ik nog nooit eerder van mien lēēm e-zeene had) den finaal in de put zat. De man was absoluut roadeloos, in totale paniek en doodsbange.
Bange veur zien heele ‘hem en houwn’. Bange um ’t oammoa te vèrlíézn; zien wark, zien inkomm’n, zien huus, mà ok zien familie, vriend’n, joa zelfs zien vrouw en wichter: O L L E S‼️ Die ontmoeting met den kjeal was zo allemachtig heftig det ’t mie nog kraakhelder veur de geest stíét. ’t Was moandag 16 september 2019, um 14.00 uur um precies te wēēn. Een doatum die veur oltied in mien geheug’n e-grift stíét.
De man heetn Daan* en ik heb h’m sinds die dag nog heel vaake sprökn. Zien vèrhaal valt amper te beskríém en doar begin ik dan ok mà nie àn. Mà ’t kwaam d’r op neer det hij deur toedóén van aandern – volledig buutn zien schuld umme – in een situatie belandt was die h’m nie alleent noar de raand van de ofgrond e-brach had mà woarbie hij d’r zelfs op een gegeevn moment ok in-e-drukt wönn’n. En as hij dan weer noar boavn klauterd was, kwaamp d’r weer íéne um h’m terugge de ofgrond in te drukn.
Moanden, joa eigeluk joaren is d’r bie Daan sprake wes van een verwoestende mix van angst, roadeloosheid, ontreddering, wanhoop en vèrdriet met as constante rode droad een oonmeunig stark gevuul van groot, zeer groot àn-e-doane onrech. Hij was, zo zegge, doardeur noar aandern toe uutermoate wantrouwend e-wönn’n.
En ok zien zelfvèrtrouwn was e-knakt. D’r wönn’n, deur aandern, e-twiefeld àn zien integritieit, àn zien oller-eigenste innerlukke wezen. Hoe kuj doar met lēēm ? ’t Was een git- gitzwatte periode.
Toch bint de ontmoeting’n met Daan sinds ‘t laatste joar minder frequent e-wönn’n umdet hij zaggies àn de traumatische gebeurtenis lös kon loatn. Den stekt manks nog wè de kop op mà minder vaake en zegt Daan, “ik kanne d’r steeds better met ummegoan.”
De weg die Daan bewandeld hef was loodzwoar. ’t Gevuul det luu àn oe twiefelt en dej olles waj liefhebt dreigt te vèrlíézn, hef een groot litteekn op zien ziel vèroarzaakt.
“Een vertrapte ziel geneest nooit volledig” zei Daan disse zommer nog. “Mà ik heb miezelf stoande hoaln umdet ik ol die tied steeds met een schoon geweetn, rech in de spíégel kon kiekn.” ‘t Was de laatste keer det ik h’m sprökk’n hebbe en mien gevuul zegt det ik Daan nie meer teegn goa komm’n en det is goed. Ik denke det, met behulp van zien noastn, familie en vriend’n, disse íéns zo gebrökk’n kjeal ’t hum zo dierbare lēēm weer dórft te umarm’n.
*Daan is een gefingeerde naame
Muziek kan zo veel los maken! Maar ik merk verhalen over de muziek ook! Zou me niet verbazen als iedereen wel een Daan in zijn kenniskring of misschien wel in zichzelf heeft.