In mijn jonge jaren was het een mooie traditie dat we, zodra we naar het voortgezet onderwijs gingen, op zondagmiddag naar het “Discobal” in Haarle mochten. Rond de leeftijd van 13 jaar betekende dit niet alleen een nieuwe school, maar ook onze eerste kennismaking met het uitgaansleven.
Nightlife in Hoarle
We keken er vol verwachting naar uit, want hier ontmoetten we jongeren uit omliggende dorpen zoals Luttenberg, Heeten, Nieuw Heeten, Nijverdal, Mariënheem, Raalte, Hellendoorn, Lettele, Elshof en Broekland. Het was een hele belevenis om mensen van buiten ons eigen dorp te leren kennen; de diversiteit was enorm, en ik ben vast nog een aantal dorpen of buurtschappen vergeten te noemen.
Deze middagen waren spannend en vol nieuwe ervaringen: de eerste jeugdliefde, de eerste kus, en voor sommigen zelfs de eerste sigaret of het eerste biertje. Naast het uitgaansleven was ik ook lid van de plaatselijke K.W.J. (Katholieke Werkende Jongeren), waar we op dinsdagavond met leeftijdsgenoten samenkwamen in “De Blokhut”, een prachtig onderkomen dat door de leden zelf was gebouwd. Helaas kon deze vereniging door een gebrek aan nieuwe leden, niet aan de sloophamer ontkomen.
De K.W.J. stond bekend om haar betrokkenheid in het dorp en organiseerde de oudijzer-acties, maar ook de Discobal-middagen. Het was een periode waarin vriendschappen werden gesmeed en we samenwerkten aan activiteiten die de hele gemeenschap bijeenbrachten, zoals het paasvuur.
De muziek op de Discobal werd verzorgd door de “Beat Palace Drive In Show”, een drive-in discotheek die begin jaren ’70 werd opgericht door mijn oudere broer en zijn vrienden. Elke zondagmiddag begon steevast met hun herkenbare tune, “Time Is Tight” van Booker T. & the MG’s. Dit nummer roept nog steeds nostalgische herinneringen op; wanneer ik het tijdens een feest draai, zie ik de herkenning in de ogen van het publiek. Het was hier dat mijn liefde voor muziek en het DJ-vak begon.
(Lees verder onder afbeelding)
De deuren van de zaal openden om 13.30 uur en om 17.00 uur was het feest afgelopen. Rond 1976 kreeg ik de kans om het eerste halfuurtje muziek te draaien voordat de vaste DJ’s om 14.00 uur begonnen, uiteraard met de bekende tune. Gaandeweg mocht ik steeds vaker invallen wanneer een van de DJ’s verhinderd was, en toen mijn broer begin jaren ’80 stopte, nam ik zijn vaste draaitijd over. Deze periode was onvergetelijk; ik leerde niet alleen hoe je muziek moest draaien, maar ook hoe je sfeer creëerde en mensen kon verbinden door muziek.
Cultura
Dorpshuis “Cultura” in Haarle was van 1970 tot 1989 op zondagmiddag één van de populairste uitgaansgelegenheden in de regio voor jongeren van 13 tot naar schatting 18 jaar. Elke zondagmiddag stroomde het vol met tieners die wilden dansen, naar muziek luisteren en vooral plezier maken. Het was dé plek waar jongeren uit omliggende dorpen elkaar ontmoetten en hun eerste stappen in het uitgaansleven zetten. Naarmate de jaren verstreken, groeide het succes van Cultura en werden er ook op zaterdagavonden evenementen georganiseerd. Deze avonden met live bands brachten extra leven in de brouwerij en maakten Cultura nog aantrekkelijker voor de oudere jeugd in de regio.
Helaas kwam er in 1989 een einde aan deze bijzondere tijd. Grotere discotheken met meerdere zalen, verschillende muziekstijlen en indrukwekkende lichtshows begonnen op te komen, waardoor de concurrentie voor het bescheiden dorpshuis te groot werd. De gymzaal waar we zoveel plezier hadden, kon niet meer opboksen tegen deze moderne vormen van entertainment.
Wat niemand had kunnen voorspellen, was dat hetzelfde gebouw eind jaren ’90 en in de beginjaren van de zero’s opnieuw zou opbloeien op de vrijdagavond onder de naam “Dance Party”. Jongeren uit de wijde omtrek verzamelden zich opnieuw om te dansen en muziek te beleven, net zoals in de jaren ’70 en ’80. Na enkele noodzakelijke technische upgrades kwam het gebouw weer tot leven, bruisend van energie en doordrongen van de sfeer van het oude Discobal-tijdperk.
De legendarische tune “Time Is Tight” werd weer als begin- en eindtune gedraaid, waardoor de herinneringen aan die tijd springlevend bleven. Helaas moest deze uitgaansvorm ook plaatsmaken voor nieuwere ontmoetingsvormen, waaronder sociale media.
De geschiedenis van Discobal Haarle kreeg daarmee een prachtige nasleep. Het was de plek waar generaties elkaar ontmoetten, waar vriendschappen en liefdes ontstonden, en waar muziek de verbindende kracht was. Deze avonden boden onvergetelijke ervaringen en creëerden een gevoel van saamhorigheid dat de lokale jeugd jarenlang verbond.
(Lees verder onder afbeelding)
In 2018 kwam er echter een einde aan dit verhaal, toen het sterk verouderde gebouw, dat sinds 1963 dienst deed, gesloopt moest worden. Hoewel het pand niet langer fysiek aanwezig is, leeft de geest van Cultura voort in de herinneringen van iedereen die er onvergetelijke momenten heeft beleefd. Het dorpshuis zal altijd een speciaal plekje innemen in het collectieve geheugen van Haarle en omliggende dorpen. De herinneringen aan deze bijzondere tijd blijven een bron van nostalgie en vormen een belangrijk deel van de lokale geschiedenis.
Booker T. & the MG’s
Booker T. Jones (Memphis, 12 november 1944) is een invloedrijke Amerikaanse muzikant, liedjesschrijver, platenproducer en arrangeur, het meest bekend als de oprichter van de band Booker T. & the M.G.’s. Geboren in Memphis, Tennessee, leerde hij op jonge leeftijd verschillende instrumenten bespelen, waaronder de hobo, saxofoon, trombone en piano. Al op 16-jarige leeftijd maakte hij zijn eerste professionele optreden, waarbij hij bariton-saxofoon speelde op de single “Cause I Love You” van Rufus en Carla Thomas.
In 1962 richtte Jones de M.G.’s op met Steve Cropper (gitaar), Lewie Steinberg (basgitaar) en Al Jackson Jr. (drums), met Donald Dunn die later Steinberg verving. Hun grootste hit, “Green Onions,” ontstond spontaan tijdens een jamsessie en werd opgemerkt door Jim Stewart van Stax Records. Na wat aanpassingen werd het nummer een groot succes.
Jones studeerde verder aan de universiteit van Indiana en bleef actief als sessiemuzikant voor verschillende Stax-artiesten. Hij schreef hits zoals “I’ve Never Found a Girl” voor Eddie Floyd en “Born Under a Bad Sign” voor Albert King, dat later beroemd werd door een cover van Cream. In 1970 verhuisde hij naar Californië en stopte hij met zijn sessiewerk voor Stax. Het album Melting Pot uit 1971 was het laatste van Booker T. & the M.G.’s.
Jones produceerde ook drie albums met zijn ex-vrouw onder de naam Booker T. & Priscilla en had in 1981 succes als soloartiest met “I Want You.” Hij werkte samen met andere artiesten, waaronder Bill Withers op het album Just As I Am en Willie Nelson op Stardust. In 2011 ontving hij een Grammy voor het beste populaire instrumentale album voor Road From Memphis.
Booker T. speelt nog steeds met de “Booker T. & the M.G.’s” en zijn eigen “Booker T. Jones Band.” De huidige bandleden zijn onder anderen Steve Cropper en Steve Potts, terwijl hij ook samenwerkte met vele andere muzikanten door de jaren heen.
Booker T. & the M.G.’s, een instrumentale soulband die vooral populair was in de jaren zestig en zeventig, wordt vaak geassocieerd met het subgenre Memphis-soul. De bandleden fungeerden als sessiemuzikanten voor Stax Records en speelden op meer dan 500 albums van het label, waaronder werken van Otis Redding en Eddie Floyd. Met zowel blanke als Afro-Amerikaanse leden waren ze een van de eerste bands die diversiteit in de muziekindustrie omarmden. Hun meest herkenbare nummer, “Green Onions,” blijft tot op de dag van vandaag een tijdloos klassiek stuk. “Time Is Tight”
(Lees verder onder afbeelding)
Dit is een instrumentaal nummer dat werd opgenomen door Booker T. & the M.G.’s voor de soundtrack van de film UpTight uit 1968. De groep nam twee versies van het nummer op. De kortere, tragere versie van 3:14 minuten werd in 1969 als single uitgebracht en werd een van de grootste hits van de band. Het nummer bereikte de zevende plaats op de R&B-lijsten en de zesde plaats op de Pop-lijsten in de VS, en stond zelfs op nummer 1 in Zuid-Afrika.
De langere versie van 4:55 minuten, die op het officiële soundtrackalbum staat, speelt in een sneller tempo en bevat een uitgebreide introductie en een instrumentale ‘breakdown’-sectie, die niet in de singleversie zijn opgenomen.
Videoclip
