’t Was op een dinsdagmiddag. Zo as oltied toen, de autoradio àn van’t wark onderweg noar huus. Mà muziek was d’r amper op te heurn. Wè verontrustende berichn. D’r was iets goande in de V.S, iets groots. Velle onduudelukheid, een hoop gegis. Niemand wus precies hoe of wat.
Thuus dreks de tullevisie àn. Beeldn. Nog meer beeldn. Plus commentaar woar pure wanhoop uut sprak. D’r bèkreup mie een beklemmend en indringend gevuul det beslag nam van elke cel in mien lichaam. Zóó had ik det woarachtig nog nooit eerder in mien lēēm ervaarn en ut löt zich dan ok hoast nie umskríém. Woardn as ongeleuf, angst en onzekerheid komt mèschien in de buurte mà geeft mien warkelukke gemóéd destieds nie treffend weer.
De beeldn van vliegtuugn die zich in de Twin Towers board’n, de rook, de luu die uut de raam’ honderden meters noar beneedn spröng, de toar’ns die instört, ut stof;
in de hel, kan nie aans, waaj vast en zeekes 100% better of.
En dan te bedenkn dej, op weg noar vèkaansie, noar collega’s of noar oe moatn of huusgenootn, as niets vèrmoedende passagier in een vliegtuuge zit …
Klik hier voor de video
