Wat dat betreft is Pien (27 jaar) een vreemde eend in de bijt. Haar ouders hebben een mooie boerderij. Pien kwam echter weinig in de stallen. Ze wist dat daar koeien stonden, maar daar hield het wel zon beetje mee op. Ze had geen ambitie om iets in de landbouw te gaan doen en ging bewegingswetenschappen studeren in Groningen.
In 2019 behaalde ze haar bachelor. Zoals tegenwoordig zoveel jongeren doen, ging ze na haar studie eerst een grote reis maken, met de gedachte om daarna in de omgeving van Luttenberg een baan te zoeken. De reis ging naar Australië. Vier maand trok ze daar rond met een uitstapje van maand naar Nieuw-Zeeland om vervolgens weer naar huis te gaan.
Australië en Nieuw Zeeland
Door corona werden echter veel vluchten geannuleerd. Pien kwam in een heftige tweestrijd. Ze appte naar haar moeder: “Mama ik wil niet naar huis, ik wil hier blijven“. Uiteindelijk nam ze toch de allerlaatste vlucht naar Nederland. Maar daar aan de andere kant van de wereld had het reisvirus vat gekregen op Pien en zou haar niet meer loslaten.
Terug in Nederland pakte ze haar haar studie weer op. Onderdeel van de studie was een stage. Voor Pien was het geheel voor de hand liggend om dan in Sydney de stage te doen. Om geld te verdienen ging ze werken. Bij een boer. Niet thuis op de boerderij maar aan de andere kant van de wereld leerde Pien koeien melken en kalveren verzorgen.
Om 4 uur ’s ochtends stond ze in de melkstal. Het was hard werken en lange dagen. Werkweken van 70 tot 80 uur. Pien deed het met plezier. De boer waarvoor ze werkte was voor Australische begrippen een keuterboertje met slechts 450 koeien. De buurman had er een paar meer en bezat 2.000 koeien.
India
In Australië kwam ze in contact met een jonge vrouw uit India. Het klikte zelfs zo goed dat ze met haar meeging naar India om een bruiloft bij te wonen van familie.
Pien: “Dat was in de binnenlanden van India. Een bruiloft van twee dagen met de daarbij behorende lokale tradities. Ook ik was gekleed in zo’n prachtige Indiase jurk. De familie had nog nooit een buitenlander gezien. Ik was met mijn blanke uiterlijk een bezienswaardigheid. Iedereen wilde mij aanraken en ik werd constant gevolgd. Het leek wel of ik Fatima was (Fatima is het Bijbelse verhaal over Maria, de moeder van Jezus, in het begin van de twintigste eeuw Maria zes keer was verschenen aan drie herderskinderen in de Portugese plaats Fatima, red.). Ik had op een gegeven moment allerlei beveiligers om me heen”. Niet het bruidspaar maar Pien was het middelpunt van de bruiloft. Na de bruiloft trok ze een maand met haar vriendin door het land.
(Lees verder onder afbeelding)
Nepal
Van daar uit ging ze alleen naar Nepal, waar haar vriendin uit Raalte, Marle Groote Schaarsberg aansloot. Met zijn tweeën maakten ze een trektocht door de hoogste bergen van de wereld; De Himalaya. Ze had goed verdiend bij de Australische boer dus er was nog reisgeld.
Rondreis Azië
Ze nam afscheid van Marle en pakte het vliegtuig om in haar uppie verder rond te reizen in Azië. Een reis door Singapore, Maleisië, Thailand, Cambodja, Vietnam en Japan. Tja, waarom ook niet. Het is weer wat anders dan een fietstocht door het Sallandse landschap. Vanuit Luttenberg, via Heeten naar Broekland en dan over Heino weer terug.
(Lees verder onder afbeelding)
In Singapore ervaarde ze het strenge en bijzondere strafregime. Kauwgum is verboden is Singapore en eveneens is het verboden te eten of te drinken in het openbaar vervoer en om op openbare plaatsen te roken.
Thailand is weer een heel ander land. De hoofdstad Bangkok is een en al chaos met de wijk Patpong als het uitgaansgebied waar Europese mannen op leeftijd op zoek zijn naar liefde en daar wel een paar euro’s voor over hebben. In Thailand ging Pien ook naar het eiland Koh Lanta, dat bekend staat om de relaxte sfeer.
Opeens zag ze daar een bekend gezicht. Jorn Boxebeld uit Luttenberg, die een paar maand op avontuur was. “Volgens mij heeft hij daar nog meegedaan aan een bokswedstrijd.
In Vietnam bezocht Pien de beroemde tunnels die een grote rol speelden in de Vietnamoorlog. Vanuit deze tunnels werden hinderlagen uitgevoerd op de Amerikaanse militairen die door hun president John F Kennedy naar Vietnam waren gestuurd om te voorkomen dat het communisme in Vietnam vaste voet aan de grond kreeg. De afschuwelijke oorlog werd geromantiseerd in de serie Tour of Duty die in de jaren tachtig populair was.
In Cambodja maakte de Killing Fields veel indruk op Pien. Het is een zwarte bladzijde uit de geschiedenis van het land. Dictator Pol Pot, de leider van Rode Khmer wilde een samenleving creëren waarbij iedere burger als arbeider op het platteland zou werken. Hij bestempelde het jaar 1975 als ‘het jaar nul’ en was ervan overtuigd dat de bevolking terug moest naar ‘de basis’.
Dit hield in dat alle mensen gelijk moesten zijn: religie en muziek werden verboden en geld en bezittingen werden afgenomen. Alle intellectuelen (zoals artsen, stadsbewoners maar ook mensen die een bril droegen) waren overbodig en werden daarom vermoord. In een paar jaar tijd werden ruim 2 miljoen mensen gevangen gehouden, gemarteld en uiteindelijk in massagraven begraven.
Japan was weer een heel ander land. Pien had van andere reizigers veel verhalen over dat land gehoord en was nieuwsgierig geworden. Pien: “De trein is een ideaal vervoermiddel in Japan. Er zijn heel veel high speed treinen. Ongelooflijk met wat een enorme snelheid je daarmee door het land kunt reizen.
Japanners zijn ontzettend gedisciplineerd. Ze staan bijvoorbeeld netjes in de rij bij het instappen bij de trein. Niemand staat te dringen. Je kunt echter moeilijk contact krijgen met ze. Ik vind ze afstandelijk en het lijkt wel of niemand lacht. Japan scoort ook heel hoog als je kijkt naar het percentage zelfmoord”.
In Japan bezocht Pien Hiroshima. De stad die tijdens de 2e Wereldoorlog getroffen werd door atoombommen uit Amerika. In een museum zag ze de gruwelijke foto’s van verbrande mensen. Amerika is in de ogen van veel Japanners nog steeds een boosdoener.
In Japan sprak ze via een appgroep af met andere wereldreizigers. “In de app werd er dan door een van hen een oproep gedaan om vanavond in een bepaalde bar wat te drinken. Dat was altijd leuk, soms werd het een groot feest en je kreeg altijd weer goede tips.
Japan was een duur land en deed een behoorlijke aanslag op de portemonnee van Pien. Vanuit Japan ging ze terug naar Thailand, ditmaal naar het noorden, naar Pai, de plek die bekend staat om de hippie sfeer en de lage prijzen.
Vanuit Thailand ging de reis naar Laos. Daar maakte ze een trektocht door de jungle. Ze sliep in boomhutten ging met een zipline over bomen van 48 meter hoog en zat twee dagen tussen de locals op een boot. Dat was niet altijd even fris. Ze hoesten en spuugden er wat af. De klodders vlogen mij om de oren.
Ik was blij dat ik van de boot af was en er geen enge ziekte aan had overgehouden. Laos staat weliswaar niet in de top tien als je het hebt over hygiëne – het naar de wc gaan was op zich al een avontuur- maar het land is prachtig. Het is niet toeristisch en de mensen zijn erg leuk en vriendelijk”.
Vanuit Laos ging de reis naar Indonesië. Tijd om te relaxen en na te denken. Wat te doen? Ze was inmiddels 1 jaar en 9 maanden onderweg. Terug naar Australië? Of terug naar Luttenberg?
Het was een enorme worsteling. Uiteindelijk besloot ze terug te gaan naar huis. Met de gezondheid van haar oma ging het minder. Ze wilde haar graag weer zien. En twee vriendinnen van haar, Moniek Kogelman en Mariëlle Kelder gingen trouwen. Daar wilde ze ook graag bij zijn.
Terug in Luttenberg
Ze besloot van haar thuiskomst een verrassingsactie te maken. Twee vriendinnen werden in vertrouwen genomen en de rest werd niet op de hoogte gebracht. “Ik was op van de zenuwen toen ik weer in Nederland was en voelde me ook een beetje bezwaard dat ik telkens maar deed of ik nog ik nog langer op reis bleef.
Zo’n vier maand geleden, op 21 juni, haalde twee vriendinnen mij op van het station in Deventer om mij naar huis te brengen. Mijn moeder Lisette stond in de keuken en was gehaktballen aan het maken. Mijn vader lag op de bank te dromen over SDOL die kampioen werd (vader Willy is leider van SDOL 1 ,red) en toen kwam ik binnen met mijn rugzak nog op. Mijn moeder gilde het uit van blijdschap en mijn vader wist niet of hij nog droomde of dat het echt was. Ook mijn zus Anne en mijn broers Sem en Leen waren totaal overdonderd. De verrassingsactie was goed geslaagd! “
Het thuiskomen was ook in andere opzichten bijzonder. ”Iedereen praat Nederlands, daar moest ik erg aan wennen en in een onverwacht moment reed ik met de auto aan de linkerkant van de weg. Het leven in Luttenberg was ondertussen gewoon doorgegaan.
Veel vriendinnen hebben vaste relaties, lijken gesetteld en zijn daarmee gelukkig. Het is echter niet het leven dat bij mij past. Ik heb besloten om weer terug te gaan naar Australië. Ga daar opnieuw werken voor de boer waar ik eerder voor gewerkt heb. De boer heeft inmiddels een groter bedrijf gekocht”. Pien kan aan de bak. Ze heeft haar visum binnen en op 28 oktober is ze vertrokken. Vanuit Australië wil ze Zuid-Amerika ontdekken.
Pien kan nog wel even zonder de kerktoren van Luttenberg. Ze kijkt vanuit andere hoogtepunten naar de wereld.
Hallo Pien, wat een prachtig verhaal, wat een uitdagende, avontuurlijke , moedige weg volg jij in je leven.
Deel je opgedane levenswijsheid later !!
Geniet er nog van !!!