Het is belangrijk om je eigen grenzen te kennen en te respecteren. Ook ik weet dat al te goed. Er naar leven is een tweede. Drukte op het werk en/of thuis, het (onterechte) idee niet gemist te kunnen worden, een ander kan het toch ook? Allemaal excuses om te blijven doorrennen. Of je gaat door om de pijn van iets anders niet te hoeven voelen. Dan is het harde werken een vlucht.
Instorten
Je kunt blijven doorhollen, de signalen van je lichaam en de waarschuwingen van anderen negeren, maar vroeg of laat wordt je gedwongen stilgezet. Omdat je letterlijk of figuurlijk instort. Soms ook allebei. Dit overkwam mij onlangs op het werk. Ik deed al wekenlang meer dan ik aankon, negeerde alle waarschuwingssignalen. Natuurlijk herkende ik ze wel, maar in mijn ogen kon ik geen rust nemen. Ondanks mijn zwangerschap bleef ik nagenoeg dezelfde hoeveelheid werk verzetten als voor die tijd. Het werk moest immers doorgaan? Bovendien wilde ik niet de indruk wekken misbruik te maken van de situatie. Om toch overeind te blijven, bezuinigde ik op de dingen die ik leuk vond. Daar had ik gewoon de energie niet meer voor. Totdat een collega aan mij vroeg hoe het met me ging en ik de waarheid niet langer kon ontkennen.
Herhaling
Jaren geleden, bij een ander bedrijf, heb ik dit ook al meegemaakt. Toen was ik veel verder van huis. Ik ging toen dagelijks met de trein naar het werk en kon op een ochtend bij het opstaan, aankleden en tas inpakken, amper op mijn benen staan. Ik was opgebrand. Mijn toenmalige vriend (nu mijn man) vond dat ik zo niet naar het werk kon gaan. Ik vond van wel, maar heb me toch een dagje ziekgemeld. Na het weekend ging ik weer aan het werk, zonder op het werk iets te vertellen over de ware reden van mijn ziek zijn. Ik schaamde me dat ik niet had volgehouden wat in mijn ogen een ander wel kon.
Hoe verder?
Nu weet ik dat ik niet een ander ben en een ander mij niet is (Gelukkig maar!), maar daarnaar leven is soms best lastig. Luister naar je lichaam, naar waarschuwingen van anderen, pak op tijd te rust. Neem die pauze als je daar behoefte aan hebt. Natuurlijk moet je daar geen misbruik van maken, er moet uiteraard ook gewerkt worden, maar leven is meer dan werken en niemand wordt er beter van als jij uitvalt. Schuif die schuldgevoelens aan de kant. Negeer het stemmetje dat zegt: ‘als ik dit niet doe, dan moet mijn collega overwerken en dat kan ik niet maken.’ Heel vervelend voor je collega, maar dat is niet jouw probleem. Uiteraard heb je ook hier weer te maken met de redelijkheid van collegialiteit, maar dat betekent niet dat jij in je eentje alles moet oplossen en overal verantwoordelijk voor moet zijn.
Terugkomend op de situatie onlangs op mijn werk: ik heb een gesprek gehad met mijn teamleider en ben een paar dagen bij huis gebleven. Daarna ben ik weer aan het werk gegaan, maar niet op de oude voet. Ik heb mezelf gedwongen om weer beter naar mijn lijf te luisteren en op tijd mijn rust te pakken. Dat is beter voor iedereen.
Lees hier meer reflecties van Liesbeth.
Bezoek ook haar website.
