In 2009 maakte ik een domme fout door met mijn bedrijf een samenwerking aan te gaan met een oplichter met goede contacten in hogere kringen. Na een maand of drie was ik daarachter en ben ik weer zonder hem verder gegaan met mijn eigen bedrijf. Op een gegeven moment heeft hij de Belastingdienst in Zwolle aangezet tot beslaglegging onder een klant die mij een groot bedrag zou gaan betalen voor een grote order die klaarstond bij mijn Italiaanse leverancier. Dit terwijl ik op dat moment een niet opeisbare schuld bij de Belastingdienst had van slechts ca. € 2.000, in geen enkele proportie tot het beslag dat gelegd werd.
Martelgang bij ministerie
Door dit laakbare handelen liep ik een aantoonbare nettowinst mis van € 46.000, waarvoor ik de Belastingdienst in gebreke stelde. Hun reactie leerde mij dat schadeclaims van boven de € 5.000 door het ministerie van Financiën (MinFin) behandeld worden. Toen belandde ik in een Kafkaiaanse wereld. Op brieven van mij werd nietszeggend en traag gereageerd, zo rond de 15- 20 weken duurde dat en ondertussen trok het touw rond mijn nek zich steeds strakker. Ik probeerde de zaak te versnellen door de toenmalige staatssecretaris Frans Weekers persoonlijk aan te schrijven, van wie ik nooit een reactie kreeg. Op een gegeven moment ben ik naar het ministerie gegaan en heb gezegd dat ik niet eerder weg zou gaan voordat ik een beslissingsbevoegde persoon zou hebben gesproken. Ik heb daar van 10:00 tot 18:00 uur gezeten en werd uitstekend verzorgd met koffie door de veiligheidsmensen. Uiteindelijk kreeg ik een hooggeplaatste ambtenaar te spreken die de historische woorden sprak “Meneer Huls, het is volstrekt zinloos om de minister of staatssecretaris te benaderen. Wij, de ambtenaren bepalen wat er hier gebeurt, niet de bewindspersonen die maximaal vier jaar hier zitten.” Een vreemde uitspraak, maar deze man zegde mij wel toe dat ik de volgende dag gebeld zou worden door de hoofddirecteur van de belastingafdeling, de eerste topman die later ontslagen werd n.a.v. de toeslagenaffaire. Met hem had ik een goed telefoongesprek, waarin hij heel begripvol was en toegaf dat het erop leek dat er dingen misgelopen waren en dat hij het persoonlijk grondig en snel zou onderzoeken. Snel was hij zeker! De volgende dag had ik al een brief van hem in de bus, ongekend snel voor het MinFin! De inhoud van de brief stelde dan wel weer teleur: “uw dossier is gesloten en bezwaar maken hiertegen niet mogelijk.”
Publiciteit
Aangezien mijn financiële situatie steeds slechter werd kon ik mij niet permitteren om een juridische strijd met dit ministerie aan te gaan. Overheidsinstanties zijn berucht om het rekken van dergelijke procedures. Dan helpt zelfs een rechtsbijstandverzekering niet, want daar zijn de kosten die gemaakt kunnen worden vrijwel altijd gelimiteerd. Ook leerde de toeslagenaffaire dat rechters in zaken met de overheid niet altijd objectief lijken. Ik besloot dan ook dan de media in te gaan. Ik werd daarbij geholpen doordat deze oplichter bij nog meer dan dertig zaken betrokken bleek, onder meer 10 BV’s van Marco Borsato (The Entertainment Group). Vooral De Stentor en RTV Oost, maar ook landelijke media pakten het op. Mijn grote vriend daagde mij voor de rechtbank omdat ik hem aantastte in zijn eer en goede naam. Het vonnis luidde dat ik moest stoppen met media- uitingen op straffe van een dwangsom van € 30.000, wat mij niets interesseerde omdat ik toch bijna niets meer had en ging fanatiek door.
Gijzeling
Begin 2010 kwam er een nieuw vonnis, dat ik gegijzeld zou kunnen worden wanneer ik verder ging met mijn berichtgeving. Onder druk van mijn kinderen, mijn toenmalige vriendin en mijn moeder besloot, ik zeer tegen mijn zin, om dan maar op te houden. Ik heb mij hier keurig aan gehouden, alleen moest ik verscheidene keren als getuige optreden in rechtszaken tegen hem. Daar ben je toe verplicht. Net voor kerstmis dat jaar stonden 3 politiemensen met een deurwaarder op de stoep en werd ik afgevoerd naar de Penitentiaire Inrichting in Zwolle, waar ik een week gezeten heb en vrijkwam door een kort geding, waartoe ik door een vriend in de gelegenheid werd gesteld. Niet de leukste tijd, de hele dag op cel, een uur ‘luchten’ per dag. Gelukkig zat ik aan de goede kant van het gebouw, zodat ik de trein Zwolle- Heino 4 keer per uur voorbij zag komen.
Faillissement
Uiteindelijk leidde dit alles in mei 2010 tot mijn faillissement, waardoor ik mijn bedrijf, eigen woning en pensioenvoorziening kwijtraakte. Eerst een paar jaar bijstand en dan AOW: krimpende vetpotten, zorgelijk zelfs.
Frauderegister
En toen kreeg ik vorig jaar als een donderslag bij heldere hemel een brief van de belastingdienst dat ik op de fraudeurslijst stond. Dit, terwijl ik nooit met kindertoeslagen te maken heb gehad. Mede door het volgen van de debatten over deze afschuwelijke affaire kwam alle ellende weer bij me terug en besloot ik mijn eigen zaak weer op te pakken. Deze was intussen verjaard, maar voor de toeslagen affaire werd de verjaring buiten werking gesteld en oude beslissingen herzien. Vooral het rondbazuinen van Nieuwe Bestuurscultuur gaf mij weer vertrouwen.
Nieuwe bestuurscultuur
Ik stelde mij naar mijn smaak heel reëel op door alleen maar de destijds gederfde winst te claimen, omdat dat alle bewijzen daar van voorhanden zijn. De enorme gevolgschade claimen zou weer een kostbaar en langdurig proces worden en of ik in de hemel, vagevuur of hel nog behoefte aan Euro’s heb is maar de vraag. Helaas bleek er weinig veranderd. Alleen de beantwoordingstijden van correspondentie zijn nu zeer fatsoenlijk geworden. Mailverkeer is helaas niet mogelijk, maar ja, het is pas 2022. Dus heb ik me wel weer scheel betaald aan aangetekende brieven. Alle rotsmoesjes werden boven water gehaald: De toeslagenaffaire stond op zichzelf en had niets met mijn zaak te maken, terwijl we hier met een chronisch probleem van de belastingdienst te maken hebben. De hele organisatie leed (en lijdt) nog steeds onder een verrotte en arrogante houding, zonder enige assertiviteit. Kortom niets veranderd. Ik kon nooit inschatten wie de man was met wie ik contact had en omdat ik toch wel vertrouwen in de minister had besloot ik haar te schrijven met de vraag om een andere behandelaar naar mijn zaak te laten kijken. Hierop antwoordde mijn ‘oude’ vriend weer, maar nu met zijn functie erbij. Hij bleek de hoofddirecteur Fiscale en Juridische zaken van het MinFin te zijn. Zijn brief (klik hier voor het complete dossier) maakte mij duidelijk dat er absoluut niets gaat veranderen en de ambtenaren nog steeds de dienst uitmaken. Niks geen nieuwe cultuur! Men gaat alleen de informatie naar de Tweede Kamer verbeteren, iets wat altijd al hoorde, maar in de loop der jaren versloft was. Niets nieuws. Uitdrukkelijk stelt hij dat er niets verandert op het gebied van rechtstatelijkheid m.b.t. schadevergoedingen. Dit laatste is natuurlijk apert onjuist, want bij de toeslagenaffaire zijn wel de verjaringen opgeheven en beslissingen en vonnissen teruggedraaid.
Ik zie het zeer somber in voor de toeslagenouders, de Groningers. En mezelf!
Op last van het ministerie van Financiën werden namen en foto’s van betrokken ambtenaren uit dit artikel en bijlagen verwijderd op 5 oktober 2022, ondanks dat zij de beleidsbepalers blijken te zijn maar kennelijk niet aanspreekbaar willen zijn. Dat heet Nieuwe Bestuurscultuur!
