Ik vroeg iemand uit de alternatieve geneeswijze of hij vanuit zijn perspectief over corona kan vertellen. Geen verhaal over wel/niet inenten of een derde prik halen, maar hoe je vanuit een gezond leven anders tegen corona aan kunt kijken.
Door Harrie Kiekebosch
“Liever niet, de standpunten zijn zo verhard, daar helpt een artikeltje van mij niet tegen”, was zijn antwoord. Dat is een ingewikkelde status quo. Want juist die nuancerende standpunten hebben we nodig vandaag de dag. Als zelfs Niels van der Laan (van Even tot Hier) in Dit was het Nieuws zegt corona als een levensgevaar te zien in een land waar 80% is ingeënt, dan kun je wel concluderen dat het met de communicatie niet helemaal goed gaat.
Zelf ben ik een twijfelaar, maar ik kreeg AstraZenica waarvan al wel bewezen dat je er niet auto-immuun van wordt, dus baat het niet dan schaadt het niet dacht ik. Andere inentingen had ik geweigerd.
Ik ken om me heen ook nogal wat niet ingeënte mensen. En die zijn nergens bang voor. Ze leven gezond, roken niet, drinken met mate, eten biologisch, hebben vaak lichamelijke beweging. Vanuit de kennis dat veel coronazieken onderliggend lijden hebben en dat gezonde mensen meestal de ziekte goed verwerken, leven zij gewoon verder. Ook heus wel met de wetenschap dat gezonde mensen ook het haasje kunnen zijn, maar dat staat dan veel meer in relatie tot risico’s die toch al bij leven horen.
Ja maar, dan besmetten ze anderen…
Nou, als die andere mensen ook gezond zijn, wat is dan het probleem?
En inmiddels zijn we zo ver dat niet gezonde andere mensen allemaal ingeënt kunnen zijn.
Waar dan nog bij komt dat F1 en voetbal wel bewezen hebben dat corona in elk geval in de buitenlucht niks doet.
Is het je al opgevallen dat de NOS stiekem gestopt is met de dagelijkse update van coronazieken.
Ik zie de verharde discussie ook in de landbouw. Belangenpartijen als veevoerverkopers en supermarkten mengen zich in de discussie. Ze verharden hem expres, niet om de boer een beter leven te gunnen, maar om er zelf miljonair van te worden. Boerenblaadjes als Oogst en Vee en Gewas blijven landbouwgif en schaalvergroting promoten, niet omdat ze met de boer te doen hebben, maar omdat ze geld moeten verdienen aan hun adverteerders. Hun journalisten laten zich voor het karretje spannen van hun miljoenenjacht. Yvon Jaspers ook, maar die wordt er zelf dan tenminste ook nog miljonair mee.
De energietransitie is ook ontspoord, en helemaal niet gebaseerd op waar het om gaat. Dat molens niet mooi zijn, dat klopt. Auto’s in de straat, zelfs lantaarnpalen, zijn dat ook niet, om van industriële blokkendozen en silo’s op het platteland maar niet te spreken.
Dat het duur is, dat klopt ook. Maar het is goedkoper dan niets doen. Neem de discussie over windmolens: mensen die ziek worden van windmolens worden niet direct ziek van windmolens, maar die worden ziek van de angst die ze hebben ziek te worden van windmolen. Dat is reëel want het is net zo goed ziek zijn, maar waarom is dát niet de discussie? En waarom worden altijd de fanatieke tegenacties uitgelicht, in plaats van bijvoorbeeld buurgemeente Dalfsen waar er zonder slag of stoot tien windmolens komen omdat niemand hinder heeft van de tien windmolens die er al tien jaar staan (en toen onder zwaar protest geplaatst werden)?
Je zou verwachten dat journalisten en politici het gesprek de goede kant opbuigen. Maar die twee beroepsgroepen hebben elkaar in een houdgreep. Het gaat hen niet om waartoe ze hier op aard zijn, ze willen alleen maar scoren. Want aandacht is voor beide beroepen essentieel. Het gaat hen niet om de inhoud, maar om de aandacht.
Mooi voorbeeld daarvan is de reclame voor de regionale krant. Die rode bal die lokaal begint te rollen en dankzij journalisten steeds groter en landelijker wordt. Mooie reclame, goed opgezet. Alleen matcht het niet met de inhoud.
Mooi voorbeeld is de oorverdovende lokale politieke stilte de afgelopen drie jaar. Die is straks weer voorbij, want in maart zijn er verkiezingen.
wanneer we nu om te beginnen alle polemieken op twitter en facebook negeren, maar het alleen houden bij “serieuze”journalistiek en ingezonden stukken met naam en toenaam , en opinierende commentaren in de – al dan niet digitale – kranten, dan komen we misschien ergens.
Luisteren is iets anders dan horen, en overtuigen is iets anders dan schreeuwen.