Het is inmiddels ruim tien jaar geleden dat mijn lief en ik na een wake up call ons ‘gemiddelde’ leven achterlieten om op wereldreis te gaan. We dachten dat een jaar genoeg avontuur zou bieden maar kwamen er na terugkomst achter dat we nog veel meer te ontdekken hadden.
We kochten een VW-busje en trokken onder de naam Red Boots Journey voor onbepaalde tijd door Europa. We reisden langs eco-dorpen en communities en lieten ons inspireren over alternatieve manieren van wonen en leven. Onderweg kregen we twee prachtige jongens (inmiddels bijna 7 en 3,5) die de wereld met ons mee verkenden.
(tekst gaat verder onder de foto’s)
Gaandeweg werd steeds helderder wat we in ons eerdere ‘gemiddelde’ leven zo gemist hadden: Verbinding.
Verbinding met de natuur, die altijd onze eindeloze tuin was, waar we ook parkeerden. In de natuur komen we steeds weer tot rust.
Maar ook verbinding met onszelf en onze passies; weten wat we nodig hebben om ons goed te voelen.
En verbinding met onze omgeving, met de mensen om ons heen. Weinig dingen kunnen me zo gelukkig maken als een hart tot hart gesprek.
Taal van ons hart
En daarvoor is het heel waardevol om de taal van ons hart te kennen. Soms betekent dat even heel bewust ademen, uit die hardnekkige gewoonte van (ver)oordelen stappen en gewoon voelen wat er leeft. Zonder schuldvraag. Puur het gevoel ontdekken. Want onder elk gevoel, hoe zwaar soms ook, zit een prachtig, universeel verlangen. En die wil naar boven. Net zoals de natuur nooit liegt, liegt ons hart ook niet.
Waar je je mee verbonden voelt, dat vernietig je niet
Sinds ik moeder ben, ben ik me er meer dan ooit van bewust hoe belangrijk ik het vind om een leven in verbinding te leiden. En om dat voor te leven aan onze kinderen. Daarbij hoort bewuste keuzes maken die kloppen. Zoals gezonde voeding en ruilhandel.
Irene van Lippe Biesterfeld zei ooit: “Waar je je mee verbonden voelt, dat vernietig je niet.” Die zin blijft me erg bij. Als we weten hoezeer we verbonden zijn met de natuur – hoezeer we zelf natuur zijn – maken we haar niet kapot. Ik ben blij dat onze kinderen meekrijgen dat ons eten van het land komt en dat we kleren en meubels van anderen overnemen en weer doorgeven.
En ik ben me er bewust van dat er waanzinnig veel afleiding – ik bedoel eigenlijk misleiding – is als het om voeding, materie en communicatie gaat.
Thuisonderwijs
Daarbij denk ik meteen aan een andere keuze die voor ons klopt: thuisonderwijs. Afgelopen najaar kwam een nieuwe droom in vervulling. We konden een fijn huis met een flinke bostuin in het buitengebied van Heino overnemen van vrienden. Al gauw troffen we enkele andere thuisonderwijsgezinnen en uiteindelijk is er een fijne learning community ontstaan van zeven gezinnen die wekelijks samenkomen op een prachtige plek in het groen. Hier leren de kinderen echt in, van en met de natuur. Juist omdat ze in harmonie met hun eigen natuur mogen leren, groeien ze ontspannen, gemotiveerd en respectvol op samen met hun vriendjes.
(Tekst gaat verder onder de foto’s)
Berkensap tappen en brandnetelkoekjes bakken op een vuurtje, op welke school leer je dat nou.
Gezonder, wijzer, vriendelijker, ontspannender en blijer
Ik ben ervan overtuigd dat, wanneer we in verbinding leren leven, dat we dan vanzelf keuzes gaan maken die ons en onze planeet dienen. En dat we daar vanzelf gezonder, wijzer, vriendelijker, ontspannender en blijer van gaan worden.
Ja, dat gun ik deze wereld wel.
Wil je meer weten over de learning community? Stuur dan een mai naar buitenthuis@protonmail.com
