Gisteren was het de internationale dag van mensen met een beperking. Een speciale dag in de week van de toegankelijkheid. Vanochtend stroomde de jaarbeurs in Utrecht vol met een zeer gevarieerd gezelschap, al dan niet in rolstoel, met blindenstok of hulphond. Een diversiteit aan mensen die het congres ‘Gelijk is Gelijk’, kwamen bijwonen. Tijdens het programma spatte de ongelijkheid er van af.
Door Mia Nijland
In het ochtendprogramma werden we geconfronteerd met mooie en pijnlijke situaties uit het leven van iemand met een beperking. Wat bleef hangen en nagonzen: ‘Het niveau van beschaving wordt bepaald door de mate waarin de samenleving het voor elkaar krijgt om iedereen gewoon mee te laten doen’. Conclusie: het is niet zo best gesteld met onze beschaving.
In juli 2016 ondertekende Nederland het VN Verdrag. De overheid had daarmee de ambitie om een inclusieve samenleving te realiseren; een samenleving waarin iedereen gelijkwaardig mee kan doen. Vandaag bleek dat het sindsdien alleen maar slechter gaat. Een trieste constatering. Het college van de rechten van de mens is onafhankelijk toezichthouder voor het naleven van het VN verdrag. Jaarlijks wordt door hen verslag gedaan van de voortgang. Dit jaar was het thema: toegankelijkheid van goederen en diensten. Tijdens het congres werden de resultaten gepresenteerd. Het gekke is dat ik van dit verhaal niet echt schrok. Echter de schaduwrapportage die later aan bod kwam, maakte ons duidelijk dat we echt wakker moeten worden. Reden genoeg om eens te reflecteren op de samenlevingskracht in Salland.
Salland
Elke gemeente heeft de opdracht om een lokale inclusieagenda op te stellen en deze te agenderen. Hoe gaat het daarmee in onze Sallandse gemeenten? Praten we hier mèt mensen met een beperking in plaats van over hen? En doen we dat voordat er besluiten worden genomen, of daarna. Ik word er toch wat onrustig van.
Er gebeuren toch ook veel goede dingen? Jawel, maar duidelijk te weinig dus! Toegang tot zorg en onderwijs is er niet beter op geworden, armoede onder deze mensen werd groter en arbeidsparticipatie is te ver te zoeken. We kunnen hier niet langer omheen, goed praten helpt niet en de weg van geleidelijkheid, is hierbij funest, zo leerde ik vandaag.
Voordat ik gisteren ging slapen nam ik me voor om na deze ‘Black Tuesday’ nog meer oog te hebben voor een beschaafde leefomgeving. Een leefomgeving waarin mensen tellen in plaats van systemen. Gewoon jij en ik, samen leven op een manier die bij ieder van ons past. Zullen we dat vanaf morgen gewoon samen doen?
Mia Nijland is orthopedagoog zorg en onderwijs
Quality of Life Centre in Wijhe
www.qolcentre.eu
