Brr het is koud, waterkoud. De wereld is grijs, wazig en klein. Er rollen een paar tranen over mijn wangen en ik ben blij met mijn dikke das en muts. Ik ben op de fiets op weg naar de eierboer.
Vanmorgen was er zoals al zoveel dagen op rij weer mist en het was dat de eieren allemaal op waren anders was ik er niet op uit gegaan vandaag. Het lijkt er echter op dat nu tegen de middag aan de mist dunner wordt en daarom ben ik toch maar op pad gegaan. Ik heb mijn camera zelfs mee genomen want je weet maar nooit wat je onderweg kunt tegenkomen zelfs in de mist…
(Lees verder onder afbeeldingen)
Oh, kijk eens hier bij dat hek. Daar hangen spinnenwebben in de hoeken van het ijzeren frame en de mist heeft er druppeltjes aan gehangen die nu mooi wit oplichten door de lichte vorst van afgelopen nacht. En daar zit warempel ook nog een spin. Toch maar even afstappen en mijn handschoenen uitdoen om er wat foto’s van te maken. Heel lang lukt dat niet want mijn handen verstijven en dan gaat het indrukken van de knopjes op de camera niet zo soepel meer. Met verkleumde ijskoude handen fiets ik daarna weer verder maar je moet wat over hebben voor mooie plaatjes!
(Lees verder onder afbeeldingen)
Gelukkig, de mist trekt echt steeds op en ik zie heel vaag de lucht wat blauw worden. Het lijkt er op dat zelfs het zonnetje er even door gaat komen. Meteen toont het landschap een heel ander gezicht, vriendelijker en warmer. Mooi, zoals die rij knotwilgen daar langs de weg nu langzaam duidelijker in het zicht komt. Een eind verder tegenover de automaat van de eierboer staan er nog een paar. Verder op in het veld zijn nu ook wat boerderijen en huizen zichtbaar en dat voelt meteen anders, een meer bewoonde wereld waar ik me voor mijn gevoel niet langer alleen in bevind.
(Lees verder onder afbeelding)
Als ik een paar doosjes eieren in mijn fietstas heb gedaan en terug fiets valt mijn oog op het kleurrijke hek waar ik al eens eerder over schreef. Het oranje geel geverfde hek dat ik op de heenweg niet eens opmerkte in de mist knalt er nu weer helemaal uit. En erachter staan schapen in de wei die ik toen ook niet heb gezien. Wanneer ik de fiets parkeer om een foto te maken komen ze naar me toe lopen. Zo wolbalen, voor jullie is de wereld ook weer wijder geworden niet waar?
(Lees verder onder afbeelding)
Het zonnetje heeft het echter niet lang vol gehouden maar als ik thuis de foto’s bekijk ben ik best tevreden over mijn fietstochtje in de mist.
