Als je met Diny Heidenrijk op pad gaat zie je altijd veel meer om je heen. Dat komt omdat Diny vaak een fototoestel bij zich heeft. Dat maakt je alert. Dan is een buizerd op een paaltje klein bier.
Door Diny Heidenrijk
Wie kent dit beeld niet: een buizerd op een paaltje langs de weg. Zeker in de winter is dat een heel bekend gezicht. De buizerd is een veel voorkomende roofvogel in ons land. Hij schijnt het hier wel naar zijn zin te hebben. Dat komt mede doordat hij niet zo kieskeurig is wat eten betreft. Hij lust veel: van regenwormen, tot kevers en konijn, maar vooral veldmuizen. Die kan hij zeker in de winter wanneer het land kaal is makkelijk al speurend vinden vanaf zo’n paaltje langs een akker of weiland.
In de zomer als het gras hoog is moet hij het meer jagend vanuit de lucht doen. Ze cirkelen dan al zwevend boven het land op de thermiek. Ik vind ze eigenlijk een beetje trage vogels dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld een sperwer of een valk die fel jagen en met grote snelheid op een prooi afgaan.
We zaten onlangs in een vogelobservatie hut in een bos en genoten van het uitzicht: het had ‘s nachts wat gesneeuwd. We zaten in een prachtige setting met een vijver tussen dennenbomen waarop een laagje sneeuw lag. Het was er druk met allerlei vogeltjes zoals vinken, kool- pimpel- en glanskopmezen, merels, grote bonte spechten, gaaien, boomklevers, groenlingen en een paar hamsterende eekhoorns.
Opeens kwam er van recht voor ons een bruine vogel uit het bos aanvliegen en landde op een tak pal voor ons op een paar meter afstand! Wauw, een grote buizerd, wat een beest! Hij kwam blijkbaar af op de meelwormen die we daar verdekt als voer hadden neergelegd voor de bosvogels. Ik bewonderde de grote haaksnavel van dat dier. En dan die gele ogen die met een felle blik priemend in het rond spiedden. Grote gele klauwen die zich om de dunne tak klemden. Toen de vogel in beweging kwam om wat verder over de tak te lopen had hij moeite om zich in evenwicht te houden. Hij sloeg zijn brede vleugels uit om in balans te blijven en wij, wij keken ademloos toe. Gelukkig herhaalde dit zich nog een paar keer want in eerste instantie vergat ik zelfs foto’s te maken… Zo’n imposante vogel en dan zo dichtbij, op pakweg 7 meter afstand. Het bijzondere was dat de andere vogels er zich niets van aantrokken, ze bleven gewoon dooreten en vlogen af en aan.
Wat een ontmoeting en wat hebben we genoten!
