Door Diny Heidenrijk
♫ Op de grote stille heide ♫, volgens mij is dat het begin van een al heel oud liedje. Zachtjes zing ik dat zinnetje terwijl ik over de Sprengenberg bij Haarle wandel. Bloeiende heide, het blijft elk jaar weer een bijzonder gezicht. Dus moet je er tijdens die periode zo vaak mogelijk van genieten! Het is nu al een flink eind in de nazomer en dat is goed te merken in de natuur. Trossen lijsterbessen kleuren knaloranje en de vlierbessen gaan ook al over van groen naar paars.
Het is een prachtige dag: blauwe luchten met opbollende witte bloemkoolwolken. Het licht is helder en de zandpaden lichten op tussen de donkere heidevelden. Oeps, er schiet een hagedisje voor mijn voeten weg en daar komt een grote rode heidelibel voorbij. Moet je zien, daar aan die stronk van een afgezaagde eikenboom groeit een oranje reuzen zwam.
Het pad golft door het landschap, het daalt en gaat daarna weer omhoog. Nou, dit is een aardig klimmetje, ik zweet ervan en voel het in de kuiten. Bovenop staat een bankje en daar moet ik toch even wat langer genieten van het uitzicht. Heerlijk, gezicht naar de zon en de benen languit. Boven me zweeft een roofvogel op de thermiek en gaat in steeds wijdere cirkels verder omhoog en verdwijnt dan langzaam in de verte uit zicht achter een dennenbosje.
Natuurmonumenten heeft hier een natuursagen route ontwikkeld en ik moet denken aan de legende van het ontstaan van de vleermuis.
Een zwaluw zat in een schoorsteen te broeden op haar eieren toen een muis vroeg of hij in haar nest mocht overnachten. De zwaluw vond dat goed op voorwaarde dat de muis haar eieren warm hield wanneer zij op insectenjacht ging. Maar toen de eieren later uitkwamen leken de jongen niet op zwaluwen want ze hadden haren, oortjes, spitse snuitjes met snorharen en tandjes. Het leken wel muizen met vleugels. Die muis moest vast de duivel zijn geweest! De zwaluwkoningin bepaalde dat deze monstertjes geen zwaluw mochten heten maar vleermuis en niemand mocht ze zien zodat ze in het donker moesten leven. Huiszwaluwen moesten voortaan hun nest maken onder dakranden tegen een rechte muur zodat geen muis er meer in kon klimmen…..
Via een brede laan met aan weerszijden hoge rododendrons kom ik terug bij beginpunt Erve De Pas. Nu een lekkere cappuccino op het terras en nog even nagenieten.
