We schieten al weer een eind op in de zomer, merkt Diny Heidenrijk op, als we tussen de maïs doorgaan die inmiddels al weer manshoog is. In bloemranden langs sommige weilanden staan zelfs de zonnebloemen al in bloei.
Door Diny Heidenrijk
Altijd als ik op pad ben kom ik wel de witte kwikstaart tegen. Een heel beweeglijk vogeltje dat constant met zijn staart op en neer wipt. Hij rent er heel wat af op een dag op zoek naar insecten, zoals vlinders, libellen, muggen, vliegen en hun larven. Een echte ADHD’er, een druk baasje zogezegd. Zo nu en dan vliegt hij een eindje op maar een stukje verder hervat hij zijn voortdurende rondrennen.
Ik zie deze vogeltjes echt overal: in het weiland, op een industrieterrein, in het park, op een akker, op een boerenerf, op een golfbaan, op straat en in de tuin. Ze lopen zelfs tussen de poten van paarden, koeien en schapen om zo omhoog gewoelde insecten en larven te zoeken. Het zijn trekvogels die in grote groepen in maart terugkomen vanuit Zuid Spanje en Marokko. Hier verspreiden ze zich en pas van half september tot begin november verzamelen ze zich om de winter weer in het zuiden door te brengen. Bij zachte winters kunnen ze soms zelfs hier overwinteren.
Ik was pas geleden bij een kennisje op visite en zat voor het raam. Toen ik naar buiten keek viel mijn oog op een auto die geparkeerd stond in de straat langs de stoeprand. Naast die auto wipte een witte kwikstaart driftig heen en weer. Opeens tikte hij tegen de glimmende wieldop van de achterband. Dit bleef hij maar herhalen. Tik..tik..tik..
Zou hij zichzelf soms weerspiegeld zien? Zou hij soms denken dat het een andere kwikstaart was en zocht hij contact? Of dacht hij dat het een concurrent was en zocht hij ruzie? Was hij tegen een schijnvijand aan het vechten? Het was in ieder geval een koddig gezicht en hij bleef het een hele tijd volhouden. Ik bleef ernaar kijken….
Als je de tijd neemt en om je heen kijkt zie je de meest onverwachte en interessantste dingen.