Klik”… en mis: een windvlaag maakt dat mijn foto onscherp is geworden. Opnieuw richten, vinger op de ontspanknop en net als ik druk vliegt het juffertje op. Nu staat er helaas alleen een onscherp achterlijf op, de kop is al buiten beeld. Dus weer mis.
Ik sta in de tuin voorover gebogen over het zaaddoosje van een uitgebloeide bloem waarop een kleine libelle zat. Was het een lantaarntje? Er zijn namelijk meerdere soorten juffertjes. Oh, wacht daar komt het diertje terug en gaat weer op hetzelfde plekje zitten. Als ik nu eens zo manoeuvreer met de camera dan vormt een bloem van een slaapmutsje voor een mooie oranje cirkel als achtergrond. Dit keer lukt het wel en staat het juffertje er loepzuiver op! Moet je zien wat een kogelronde bolle ogen het heeft en wat een grote bek in verhouding voor zo’n frêle wezentje…
Na een poosje observeren bemerk ik dat de libelle telkens vanaf dat groene zaadknopje een rondje vliegt om te jagen achter een prooi aan om daarna terug te keren naar zijn oude zitplaatsje. Soms met een klein insectje dat meteen wordt opgepeuzeld. Er komt nog een juffertje aan, maar dit is een blauwtje, een azuurwaterjuffer. Die zweeft naar een pol siergras en grijpt met zijn voorvoorpootjes een stengel vast. Het zijn ranke sierlijke insecten die struinen in mijn tuin. En daar op die varen dat lijkt me een vuurjuffer. Elke dag vliegen er hier verschillende soorten rond, niet alleen deze kleine maar ook van die forse helikopters: glazenmakers. Dat zijn flinke stoere libellen, zeker vergeleken met die super slanke juffertjes.
Op het terras in het gat van de droogmolen staat een bezemsteel waaraan we onze aangelijnde kat vastmaken. Op het uiteinde van die stok landt regelmatig zo’n glazenmaker: een bruine korenbout. Zijn vleugels glanzen schitterend in de zon. Maar wanneer ik dichterbij probeer te komen gaat hij er telkens vandoor. Gelukkig zitten deze gasten ook geregeld op de ijzeren stang van een sierelement in onze tuin, evenals een paar ander familieleden van de glazenmakers: de blauwe oeverlibel en de viervlek. Van deze grote libellen lukt het me uiteindelijk foto’s te maken maar daar heb ik wel geduld voor moeten opbrengen en meerdere keren lang op de uitkijk moeten staan. Jammer genoeg is de paardenbijter (what’s in a name) me tot nu toe te slim af. Maar zo houd ik nog wat te wensen over en de zomer moet nog beginnen!
