Ik kom ze geregeld tegen: de blauwe reigers met hun statige lange slanke silhouet op jacht door de weilanden. Ze lopen eigenlijk niet maar schrijden als deftige enigszins stijve heertjes op zoek naar een lekker hapje. Opeens blijft zo’n blauwe langpoot dan stil staan, schiet de soepele nek naar voren en komt er een slachtoffer in de lange snavel mee omhoog. Och arme kikker, mol, sprinkhaan of muis je gaat zo via de lange hals rechtstreeks de hongerige maag in… Hij is niet bepaald kieskeurig want hij eet ook wel ringslangen, vette regenwormen of ratten en jonge vogels.
Niet alleen in de graslanden maar nog liever langs sloten en plassen zoekt de reiger naar voedsel al wadend in het ondiepe water. Dan gebruikt hij zijn lange snavel als een speer waarmee hij zijn lievelingskostje, vissen, vastpint. Hij kan daarbij lange tijden doodstil staan zodat de vissen niets vermoedend langs de blauwe jager komen zwemmen, een wisse dood tegemoet… De reiger is een vogel met veel geduld en heeft heel scherpe ogen waardoor hij een prima visser is. Daarnaast is zijn gehoor sterk ontwikkeld zodat hij reageert op het minste geluid.
Vroeger waren deze vogels erg schuw maar tegenwoordig kom je ze overal tegen tot in de steden en dorpen aan toe bij vijvers en kanalen. Ik zag er zelfs eentje staan vissen tegenover het centraal station in Amsterdam en die bleef gewoon staan terwijl ik hem van dichtbij fotografeerde! In het Wertheimpark in die drukke hoofdstad liep een reiger over het grasveld langs de Nieuwe Heerengracht en die zag ik iets eetbaars uit de hand van jongelui aanpakken…. Dat dieren zich aanpassen aan de omstandigheden is dus duidelijk want hier op het platteland zijn ze niet zo tam!
Al is de reiger een watervogel toch maakt hij zijn nest boven in een boom. Soms zelfs heel hoog en vaak in een kolonie, gezellig met soortgenoten. Het grote voordeel is dat ze zo beschermd zijn tegen vijanden.
Laatst stond ik naar een reiger te kijken die bezig was met het poetsen van zijn veren. Zijn kuif stond rechtop en het hele verenpak werd flink opgeschud. Met zijn poot werd er druk gekrabbeld in de vleugelveren. Hij heeft namelijk altijd een kam bij zich want aan de nagel van de middelste teen zit een gekartelde rand. Zo kan hij er dus altijd piekfijn uitzien dat deftige blauwe heertje.
