De vrouw die met een hond aan de riem om de bocht van het bospad komt staat abrupt stil. Misschien gelooft ze haar ogen niet maar ja er zijn toch heus spoken te zien! Diny Heidenrijk ziet het gebeuren en bedenkt zich niet: daar moet een foto van komen. Gelukkig heeft ze haar toestel altijd bij zich als ze de natuur ingaat.
Door Diny Heidenrijk
“Op deze mistige morgen zijn we voorzichtig richting de Lemelerberg gereden. De mist is best wel dik. Auto neergezet op de parkeerplaats tegenover zaal Dijk in Lemele. Het is heel stil en er zijn dan (nog) geen andere wandelaars. Over het pad dat eerst door een bosje loopt komen we bij een opener landschap dat er nu vandaag in de mist mysterieus en geheimzinnig uitziet. Overal hangen spinnenwebben. Aan de spinragdraden hangen ontelbaar veel kleine waterdruppeltjes waardoor de webben zichtbaar zijn. De vage vormen van de jeneverbesstruiken lijken wel op menselijke gedaantes. Zo nu en dan ritselt er iets om me heen. Blij dat ik niet alleen ben. Ik wil hier namelijk vandaag bijzondere foto’s maken voor een project. Spookfoto’s die in scene zijn gezet.
Ik kan me best voorstellen hoe de sagen over ‘witte wieven’ zijn ontstaan. In Twente, Salland en de Achterhoek bestaan er diverse. In Luttenberg kent men ze ook: verhalen over ‘de witte wieven van de Luttenberg’ Ze woonden in een zandkuil die vandaag de dag nog steeds te zien is… Een van de verhalen gaat zo: de hele buurt was uitgenodigd op de bruiloft van een grote boer, behalve de witte wieven. Een knecht zei branieachtig dat hij ze wel zou gaan uitnodigen. Maar in plaats daarvan tartte hij ze: “Witte wieven wit, ik breng oe een spit. Zie da;j ’t gebroad er bie kriegt”. En hij smeet het braadspit in de struiken. Woedend kwamen ze achter hem aan. Het liep maar net goed af….
Witte wieven waren al bekend bij de Germanen die witte of wijze vrouwen kenden die geëerd werden omdat ze behulpzaam waren voor de mensen. In de Middeleeuwen echter kregen de witte wieven de naam kwaadaardig te zijn. Wanneer je ze uitdaagde, pestte of iets beloofde en het niet nakwam liep het niet goed met je af. Dan namen ze wraak.
In Lemele begint de mist onderhand op te trekken en komt het normale landschap weer tevoorschijn. De waterdruppeltjes lossen op en de spinnenwebben vervagen. Ook in mijn hoofd verdwijnen de spinsels maar de beelden in de camera en mijn herinnering die blijven!”
