In onze tuin komt geregeld een klein bruin vogeltje op bezoek. Hij scharrelt meestal rond op de grond tussen het afgevallen blad en de planten. Soms zit hij kort in een boom op een tak en daar fluit hij dan het hoogste lied. Het koppetje fier omhoog net als zijn parmantige korte staartje.
Het is een winterkoninkje. Hij komt nooit in het voederhuisje maar struint er zo stiekempjes onder, op zoek naar de zaadjes die de andere vogels gemorst hebben. Maar om dat beestje dan te fotograferen is nog een kunst apart. Het is namelijk een drukdoenerig baasje en zit geen moment stil. Hij hipt constant rond en vliegt heel snel weer op.
Als ik naar de naam van dit kleine vogeltje kijk vraag ik me af hoe hij aan zijn naam is gekomen… Heeft het iets met de winter te maken?
Er bestaat een Griekse sage die daar een verklaring voor geeft.
In de vogelwereld wilden ze graag een leider hebben en die mocht zich dan koning van de vogels noemen. De vogels besloten daarvoor een wedstrijd te houden in die winter: wie het hoogste kon vliegen en het diepst in de aarde kon vliegen die zou de koning worden. Zo gezegd, zo gedaan.
Alle vogels vlogen tegelijk omhoog. Maar de een na de ander moest het opgeven tot alleen de arend nog overbleef heel hoog in de lucht. Dus iedereen dacht dat die dit onderdeel wel zou gaan winnen. Maar niemand wist dat de winterkoning zich had verstopt tussen de veren op de rug van de arend. Toen de arend echt niet hoger kon kwam plotseling het kleine bruine vogeltje tevoorschijn en vloog nog een stuk hoger.
Het laagst in de aarde was daarna voor hem helemaal niet moeilijk want hij vloog terug omlaag zo een muizenhol in. De winterkoning was heel trots want hij had beide opdrachten gewonnen en wilde dat ze hem tot koning zouden kronen.
De andere vogels waren het er niet mee eens en zetten de uil voor het muizenhol op wacht zodat de winterkoning niet weg kon. Maar de uil viel in slaap en de winterkoning kon ontsnappen. Dus zat er niets anders op dan het kleine slimme vogeltje tot koning te kronen. De andere vogels waren er niet gelukkig mee maar afspraak was afspraak.
Vandaar dat het winterkoninkje altijd wat schuw is gebleven voor de andere vogels en zich meestal verdekt ophoudt in het struikgewas.
Ik bekijk dat kleine vogeltje nu toch met enigszins andere ogen wanneer ik hem weer spot in de tuin…
