“Nog even…” zegt Diny Heidenrijk, terwijl ze door de lens van haar camera naar de mooie herfsttooi van statige bomen kijkt. “Nog even, en dan is dat blad weg.” We lopen iedere week een keer met Diny mee omdat ze vanwege haar camera altijd veel beter om haar heen kijkt en daarom veel meer ziet.
Door Diny Heidenrijk
Een heldere zonnige dag dus laten we de boel de boel en we gaan wandelen in het Relaer. Bergschoenen aan want het heeft afgelopen tijd geregeld geregend en dan is het modderig in het bos. In deze periode van het jaar zijn de dagen korter, vaker nat of mistig en als het zonnetje dan wel schijnt moet je van elke mooi uurtje genieten buiten.
Veel bomen zijn al kaal of laten in een rap tempo hun blad vallen. Maar kijk, die beuken staan daar met hun vlammende vurige pruiken nog trots te pronken. Op het wat lager gelegen weiland ervoor staan grote plassen. Zie eens hoe mooi die beuken daarin weerspiegeld worden. Wat een kleuren, rood, geel, oranje. Toch mooi meegenomen als je zo dubbel kunt shinen in volle glorie! Nog even… dan is ook voor hen de showtijd voorbij.
Er ligt veel dood hout langs het pad en overal zie je nog resten van paddenstoelen die nu over datum zijn. Alleen tonderzwammen en elfenbankjes houden het langer vol. We glibberen verder over het blubber pad waarin diepe sporen zijn getrokken die volgelopen zijn met water. Dat wordt straks stampen om de klodders modder onder de schoenen weer vandaan te krijgen. Het ruikt naar herfst: rottend blad, afstervende natuur.
Hee, opeens vliegt er een klein vogeltje op vanuit een den, warempel een goudhaantje! Dit is de kleinste vogelsoort in Europa en de grootste kans om ze te spotten is in een sparrenbos op zoek naar insecten. Even verder op is het pad versperd door een hoge bult snoeihout. Daar is geen doorkomen aan. Dus keren we om, lopen een eindje terug en slaan nu rechtsaf.
Hier staan veel berkenbomen waarvan sommige inmiddels kaal zijn terwijl anderen nog volop in gelend blad zitten. Berkenbomen zien er niet allemaal hetzelfde uit, er zijn verschillende soorten. Ik zie hier bomen met een erg ruwe schors maar ook enkele met een gladde stam. De een heeft een veel wittere kleur dan andere. Maar wie nou ruwe, zachte, zwarte of papierberk heet weet ik niet…Ook het silhouet van de boom is niet gelijk: ik zie rechtop gaande en bomen met meer hangende takken. Een eindje verder komen we het bos weer uit en is het tijd om thuis een warm bakkie te doen.
