Het gesprek stoorde me helemaal niet. Integendeel, het moedigde me aan om door te gaan met mijn plan en met de stap-voor-stap aanpak die ik sinds mijn aankomst in Nederland had gevolgd. Een van mijn vaste overtuigingen is dat je om succesvol te zijn, dingen moet doen die anderen niet goed kunnen. Dingen die een toegevoegde waarde geven aan de plek waar je werkt, en die niet iedereen die voor dezelfde baan solliciteert, bezit.
Vanaf het begin van mijn studie journalistiek en tijdens een cursus die ik een maand in Turkije volgde, waar de docent een adviseur bij de BBC was, leerde ik over een tak van de journalistiek, namelijk de narratieve journalistiek. Deze vorm van journalistiek combineert traditionele nieuwsverzameltechnieken met literaire verhaalelementen. Het belangrijkste doel van deze vorm van
journalistiek is om een waargebeurd verhaal op een verhalende manier te presenteren, zodat het lezers aantrekt en hen boeit alsof ze een roman of kort verhaal lezen.
Ik nam het idee volledig over dat een journalist inderdaad een verhalenverteller en romanschrijver is, en dat journalistiek eigenlijk verhalen vertellen is. De journalist presenteert nieuwsverhalen aan de mensen. Nieuwsbulletins worden verteld, niet alleen voorgelezen. Degene die het nieuwsbulletin voorleest, is een robot, terwijl een mens het nieuwsverhaal vertelt. Het vak draait om menselijkheid in de uitvoering. Menselijkheid betekent dat je het nieuws of verhaal begrijpt, de details en achtergronden begrijpt en het vervolgens in een verhaalvorm aan de mensen presenteert. Een verhaal dat niet alleen hun oren bereikt, maar ook hun harten raakt. Verandering begint immers met het zien en horen van de ander.
In deze tijd heeft kunstmatige intelligentie zijn intrede gedaan en dit zal veel veranderen aan de ziel en menselijkheid van de journalistiek. In dit vak, zowel in schrijven als op televisie, zul je succesvol en onderscheidend zijn als je de kunst van verhalen vertellen beheerst. In verhalen vertel je de coulissen die de luisteraar of lezer wil kennen. Coulissen die de lezer laten begrijpen wat er achter de schermen van gebeurtenissen gebeurt en hoe deze gebeurtenissen tot stand komen.
Het lot en de oorlog brachten me naar mijn tweede thuis, Nederland, waar ik een andere leraar ontmoette die mijn vaardigheden in dit type journalistiek verrijkte. Dit was voor mij meer dan toeval; het was een overtuiging dat het lot dit twee keer op mijn pad had gebracht, en dus moest ik erin duiken. Bij toeval ontmoette ik in 2016 de leraar Harrie Kiekebosch via de gemeente en het VVNN-kantoor. Vanaf de eerste ontmoeting en na een lang gesprek, bleek Harrie een vergelijkbaar idee te hebben als ik over verhalend schrijven en sociaal georiënteerde journalistiek. Ik ontdekte dat deze vorm van journalistiek direct aansluit bij wat ik in de narratieve journalistiek deed. Het overlapt zelfs in de zin dat de schrijver zijn gevoelens en ziel in de column en het verhaal stopt. Ik begon daadwerkelijk mijn reis van mijn dorp naar Olst te beschrijven in een reeks verhalende columns en artikelen.
Tijdens deze periode heb ik geprobeerd mijn vaardigheden in journalistiek verhalen vertellen te verbeteren en het als stijl en identiteit van mijn schrijven bij Hier in Salland te adopteren. Damast in Salland , het platform dat ik begon te beheren met Harrie en Kees Huls, omarmt volledig verhalend schrijven.
In enkele zinnen wil ik praten over narratieve journalistiek en haar kenmerken. Er zijn veel grote pioniers in dit vakgebied, en journalist en schrijver Truman Capote is een van de beroemdste voorbeelden van narratieve journalistiek. Evenzo de journalist David Wolff van The Guardian en schrijver John Hersey met zijn boek “Hiroshima.”.
Narratieve verhalen helpen bij het opbouwen van een emotionele band tussen de lezer en het verhaal, waardoor de feiten meer impact hebben en onvergetelijk worden. Bovendien moedigt dit soort journalistiek aan om diep in te gaan op de fijne details, wat een dieper begrip van de gebeurtenissen en omstandigheden biedt. Verhalend vertellen maakt gebeurtenissen beter te volgen en te begrijpen, wat het overbrengen van de journalistieke boodschap vergemakkelijkt. Narratieve journalistiek is een effectieve manier om lezers te boeien en informatie op een boeiende en impactvolle manier over te brengen.
Er zijn bijvoorbeeld talloze nieuwsverhalen over corruptie: “Iedereen weet in zekere mate wat het woord corruptie betekent, maar het is ook een woord dat betekenisloos is geworden. Voor de meeste lezers zijn het veel dingen die ze niet volledig begrijpen. Ik kan je een voorbeeld van corruptie geven, maar dat betekent niet noodzakelijk dat ik het voel; ik heb niet per se een instinctief begrip van hoe verwoestend het kan zijn – tenzij ik het ervaar door een verhaal. Als je een verhaal vertelt dat laat zien: ‘Dit is hoe corruptie er in werkelijkheid uitziet,’ dan is dat anders.”
In recente tijden hebben massaontslagen en sluitingen van instellingen de overhand gekregen in de gedrukte journalistiek in de Engelssprekende wereld alleen al. De situatie is nog erger voor de journalistiek en journalisten in ontwikkelingslanden. Desondanks blijven kranten zoals The Guardian, The Economist en The New York Times uitgebreide verhalende artikelen publiceren van schrijvers die door de lezers worden gewaardeerd, hoewel de dagen van grote journalisten in de gedrukte media al lang voorbij zijn.
De reden hiervoor is dat lezers menselijke verhalen willen, verhalen die betekenis geven aan de wereld om ons heen.”
