Twee weken geleden werd Marian Kodden van de fiets gereden door een sliert schooljeugd. Ze schreef er een stuk over. Dat leverde heel veel reacties op, vooral op social media. En Marian zelf is er ook mee verder gegaan. Dat deelt ze in dit stuk.
Door Marian Kodden
Want ik wil er nog graag iets over kwijt. Inmiddels heb ik de bewuste school aangeschreven en binnen twee dagen kreeg ik een reactie. Natuurlijk vond men het gebeurde heel vervelend en zij begrepen de verontwaardiging.
Kort en goed kwam het er op neer dat:
- zij weten dat de leerlingen niet altijd volgens de verkeersregels rijden
- Ieder jaar wordt er door de verkeerscoördinatoren voorlichting verzorgd over veilige verkeersdeelname naar en van school voor jezelf en de andere weggebruikers
- Uiteraard wordt er ook voorlichting gegeven over de combinatie ge/misbruik van alcohol en deelname in het verkeer
- De politie zou ook regelmatig controleren op het voeren van verlichting (niet op het handhaven van de verkeersregels? U weet wel: 2 naast elkaar op het fietspad?!)
- De school heeft geen zeggenschap/verantwoordelijkheid over leerlingen op hun reis van en naar school
- Dus als ik vervolgstappen wilde ondernemen moest ik maar contact opnemen met de politie…..
Kijk, ik denk dat daar een stukje miscommunicatie ligt. Het is/was (zoals ik ook als antwoord heb gemaild) niet mijn intentie om hen verantwoordelijk te stellen. Ook de bewust leerling heeft het niet met opzet gedaan en ik wil ook geen vervolgstappen instellen, dus waarom zou ik naar de politie gaan? Uiteraard zou dat anders zijn als er grote materiële schade zou zijn.
Waar het mij om ging en nog steeds om gaat is: waarom reageren zoals er is gedaan? Weten zij niet dat ze in ieder geval verzekerd zijn voor dit soort zaken?
Hoe zou hun reactie zijn als hun moeder of oma op deze manier tegen de grond ging en wat zouden zij willen dat andere jongeren dan zouden doen? En dat het juist stoer is als jij je medemens een helpende hand toesteekt? Iets met respect en hulpvaardigheid?
Weten ouders eigenlijk wel dat school niet verantwoordelijk is èn geen zeggenschap heeft over de heen- en terugreis van de leerlingen?
Het leek mij een mooie gelegenheid om aan de hand van een recente praktijksituatie in gesprek te gaan met de jongeren. Ik hoop dat zoiets sowieso gaat gebeuren, zowel thuis als op school. Veel reacties zijn ook in de trant van: “nou, daar ga ik toch eens met mijn kinderen/pubers over praten”.
Winst!!
Als het onderwijs hier nu ook iets mee zou willen doen, dan zou het helemaal een win-win situatie zijn.
